သခင္ေယ႐ႈ၏ ပင္ကုိယ္အရည္အေသြး
ပင္ကုိယ္အရည္အေသြး ဟူေသာ ေ၀ါဟာရသည္ အဂၤလိပ္စကားလုံးမွအဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆုိျခင္း ျဖစ္သည္။ ပင္ကုိယ္အရည္အေသြး ဆုိသည့္ အဓိပၸာယ္မွာ လူပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦး၏ ကုိယ္ပုိင္အရည္ အေသြးအားလုံးကုိ ဆုိလုိျခင္းျဖစ္သည္။ ကုိယ္ပုိင္အရည္အေသြးဆုိရာ၌ လူတုိငး္ပင္ကုိယ္ အသိဥာဏ္၊ စိတ္ ကူးလႈပ္ေဆာ္မႈ၊ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ၊ အက်င့္လကၡဏာႏွင့္ လူမႈပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ မႈမ်ား အားလုံးကုိ ၿခံငုံ၍ ဆုိလုိျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ လူပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးတြင္ သူ၏ကုိယ္ပုိင္အရည္အေသြး မ်ားသည္ အျခားပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးႏွင့္ လုံး၀မတူ တမူထူးျခားလ်က္၊ သီးျခားပုိင္ဆိုင္လ်က္ ရွိသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
လူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ၏ ပင္ကုိယ္ အရည္အေသြးမ်ားသည္ (အထူး သျဖင့္) လူမႈပတ္၀န္း က်င္ ႏွင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရတြင္ ထင္ရွားစြာျပလာတတ္သည္ ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ထုိေၾကာင့္ လူတုိင္း၏ ပင္ကုိယ္အရည္အေသြးကုိ ႀကိဳတင္ ထင္ရွားစြာသိျမင္လုိလွ်င္ ထုိပုဂၢိဳလ္ ကုိယ္တုိင္ပါ၀င္လ်က္ အသက္ရွင္ေသာ လူမႈ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး အသက္တာကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သိရွိနားလည္ႏုိင္သည္။ ဥပမာေျပာရရင္ လူတစ္ဦးဦး၏ ပင္ကုိယ္အရည္အေသြးျဖစ္သည့္ အသိဥာဏ္၊ စိတ္ေနသေဘာထား၊ အက်င့္လကၡဏာ ရပ္မ်ားသည္ လူအခ်င္းခ်င္းေပါင္းသင္း ဆက္ဆံရာတြင္ ပတ္၀န္းက်င္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း၏ တုံ႕ျပန္မႈမ်ားေပၚေပါက္လာသည္။ ထုိတံု႕ျပန္မႈမ်ားမွာ လူအခ်င္းခ်င္း စိတ္၀င္စားမႈ၊ လူအခ်င္းခ်င္း တုိက္ခုိက္မႈ၊ မႏွစ္သက္ဖြယ္ျဖစ္မႈ၊ လူအခ်င္းခ်င္းဥေပကၡာျပဳျခင္း၊ ဂရုမစုိက္ျခင္း အစရွိေသာ တုံျပန္မႈမ်ား ပင္ျဖစ္သည္။ လူပုဂိၢဳလ္အခ်ိဳ႕သည္ မိမိစိတ္တြင္း၌ ရွိေသာ သေဘာထားမ်ားကုိ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ဆက္ဆံရာတြင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာဆုိလ်က္ သက္ရွင္လႈပ္ရွားတတ္သည္။ အခ်ိဳ႕မွာမူ အုံ႔ပုံးစိတ္ ဟု ေခၚေသာ မိမိစိတ္တြင္း၌ရွီေသာ စိတ္သေဘာထားကုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆုိဆက္ဆံျခင္း မရွိ။ အတြင္းစိတ္၌ ၿမိဳသိမ့္ၿပီး လူမႈပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ တတ္ႏုိင္သမွ် ေ၀းေ၀းေရွာင္လ်က္ အသက္ရွင္ ေနထုိင္ လႈပ္ရွားမႈျပဳတတ္သည္။ အမ်ားအားျဖင့္ လူသားျဖစ္ေသာ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏အသက္ရွင္ မႈသည္ အထက္ေဖာ္ျပပါ ပြင့္လင္းေသာစိတ္ႏွင့္ အုံ႕ပုံးစိတ္ ႏွစ္ခုစလုံးကုိ ပုိင္ဆုိင္လ်က္ ပတ္၀န္းက်င္နွင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ အသက္ ရွင္တတ္သည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
လူ၏ ပင္ကုိယ္အရည္အေသြးမ်ား ဖြံၿဖိဳး တုိးတက္မႈကုိၾကည့္လွ်င္ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လူမႈအဖြဲ႕ အစည္းအေျခအေန အမ်ိဳးမ်ိဳး အပါအ၀င္ မိသာစုဘ၀သည္လည္း အေရးႀကီးေသာ က႑မွ ပါ၀င္လ်က္ရွိ သည္။ ဤသုိ႔ပင္ ကုိယ္အရည္အေသြးဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ တျဖည္းျဖည္း တုိးတက္လာျခင္းမွာလည္း လူသည္မိမိ လက္ေတြ႕ရင္ဆုိင္ အသက္ရွင္ေနရေသာ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေန အမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ မည္သုိ႔ တုံျပန္အသက္ရွင္ ရမည္၊ လူအခ်င္းခ်င္း မည္သုိ႔ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ ၍ ေနထုိင္ရမည္ကုိ သိရွိ နားလည္ လာျခင္း ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိေၾကာင့္ လူအခ်င္းခ်င္း ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမႈတြင္ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနမ်ားကုိ လူသည္ မည္သုိ႔ တုံ႕ျပန္အသက္ရွင္ ရမည္ကုိ သိလာျခင္းသည္ ပတ္၀န္းက်င္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကုိ မည္သုိ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ ရမည့္အေၾကာင္း သိနားလည္ျခင္း၊ လိမၼာပါးနပ္ျခင္း မ်ားသည္ သခင္ေယ႐ႈ၏ မူလ ပင္ကုိယ္အရည္အေသြး မ်ားပင္ျဖစ္သည္။
ထုိေၾကာင့္ သခင္ေယရႈ၏ ပင္ကုိယ္အရည္အေသြး တုိးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈကုိ စဥ္းစားရာတြင္ သခင္ ေယရႈကုိယ္တုိင္ ပါ၀င္သက္ရွင္လႈပ္ရွားခဲ့ေသာ ထုိေခတ္ယဥ္ေက်းမႈ၊ လူမႈအဖြဲ႕အစည္း ေနာက္ခံ သမုိင္းအေၾကာင္း အပါအ၀င္ သခင္ေယရႈ ႀကီးျပင္း အသက္ရွင္ခဲ့ရေသာ မိသားစု အိမ္ေထာင္အေၾကာင္း မာ်းကုိပါ ထည့္သြင္းလ်က္ စဥ္းစားရေပမည္။ သခင္ေယရႈ၏ အခ်ိန္အခါတြင္ ပါလတိနတုိင္းျပည္၏ လူမႈေရး ႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈအေျခအေန အမ်ိုးမ်ိဳး တုိ႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေရးသားေဖာ္ျပထားေသာ အေၾကာင္း အရာ ႏွင့္ အေထာက္အထားမ်ားစြာ ရွိသည့္အေလ်ာက္ ထုိအေထာက္အထားေပၚ အေျချပဳ၍ သခင္ေယရႈ ၏ ပင္ကုိယ္အရည္အေသြးမ်ားကုိ ေဖာ္ထုတ္ရယူရေပမည္။ တနည္းအားျဖင့္ဆုိေသာ ထုိေခတ္ လူမႈေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈအရပ္ရပ္တုိ႔သည္ သခင္ေယရႈ၏ ပင္ကုိယ္အရည္အေသြး မ်ားကုိ သိရွိနားလည္ရန္ မီးေမာင္းသဖြယ္ ထင္ရွားေစႏုိင္ေသာ အေၾကာင္းမ်ားပင္တည္း။ သခင္ေယရႈ ႀကီးထြားအသက္ရွင္ ခဲ့ရေသာ အိမ္ေထာင္မိသားစု အေၾကာင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ကား တိတိက်က် ထင္ထင္ရွားရွား မသိႏုိ္င္ေသာ္ လည္း အထက္ေဖာ္ျပပါ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈအသြယ္သြယ္ တုိ႔ႏွင့္ ဆက္စပ္ ေတြးေခၚလ်က္ အိမ္ေထာင္မိသားစု အေၾကာင္းကုိ ရုပ္လုံးေပၚလြင္ေအာင္ မွန္းဆႏုိင္ပါသည္။
ထုိျပင္ပါလတိနတုိင္းျပည္၏ ထုိေခတ္ ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္းသည္လည္း သခင္ေယ႐ႈအသက္ တာႏွင့္ အိမ္ေထာင္အေၾကာင္းကုိ နားလည္ေစရန္ ဆက္စပ္ေတြးေခၚ စဥ္းစားရမည့္ အခ်က္ တစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာ မ်ားကုိအေျချပဳ ၍ သခင္ေယ႐ႈ၏ ပင္ကုိယ္ အရည္အေသြး ကုိ ေလ့လာရာတြင္ ျပည့္စုံျပီဟု ဆုိလုိျခင္းကား မဟုတ္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ အထက္ေဖာ္ျပပါ ပါလတိနျပည္ လူမႈအဖြဲ႕အစည္း၊ ယဥ္ေက်းမႈအသြယ္သြယ္ႏွင့္ ယုဒလူမ်ိဳးတုိ႔၏ အိမ္ေထာင္ေရး အစရွိေသာ အေၾကာင္းရပ္ မ်ားသည္ သခင္ေယရႈဘ၀ အသက္တာႏွင့္ ဆက္သြယ္လ်က္ရွိသည္ သာမက သခင္ေယရႈ ၏ အသက္ရွင္မႈ ဘ၀ကုိ တနည္းမဟုတ္တနည္းအားျဖင့္ လႊမ္းမုိးလ်က္ ၾသဇာသက္ေရာက္ေစေသာ အေၾကာင္းအရာ မ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ထုိအေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ သခင္ေယရႈ၏ အေၾကာင္း နားလည္ေစရန္ ႀကိဳးစား ရယူႏုိင္ေသာ အခ်က္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။
သခင္ေယရႈ၏ ျပင္ပရုပ္ဆင္းသ႑ာန္
မည္သူမဆုိ ပင္ကုိယ္အရည္အေသြးဟု ဆုိရာတြင္ လူ၏ဥပဓိရုပ္(ပုံသ႑ာန္) ပါ၀င္မွသာ စုံလင္ျပည့္စုံ ေပမည္။ ကုိယ္ေတာ္၏ သ႑ာန္ေတာ္ကုိ ခရစ္၀င္က်မ္းမ်ားတြင္ မေဖာ္ျပထားေသာေၾကာင့္ ခန္႔မွန္းခ်က္ျဖင့္သာ ေတြးထင္ယူဆၾကရမည္။ ရွိရင္းစြဲ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္မ်ားမွာမူကား ပန္းခ်ီဆရာမ်ား၏ စိတ္ကူး ျဖင့္သာ ေရးဆြဲထားျခင္း ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ (လုကာ ၂း၄၀၊ ၂း၅၂) ေဖာ္ျပခ်က္အရ ေယရႈသည္ ပင္ကုိယ္အားျဖင့္ ပါလတိနျပည္သားတုိ႔၏ ရွိအပ္ေသာအရည္အခ်င္းအတုိင္း ႀကီးထြားတိုးတက္သည္ဟု ယူဆရသည္။ ရွင္လုကာခရစ္၀င္က်မ္း၏ ေဖာ္ျပခ်က္အျပင္ထုိေခတ္အခ်ိန္ ကာလက ယုဒ(ရဗိၺ) ဆရာႀကီး မ်ား၏ အေတြးအေခၚ အယူအဆအတုိင္း ဘုရားသခင္သည္ ခြန္အားႏွင့္ျပည္စုံ၍ သန္မာေသာသူႏွင့္သာ အတူရွိသည္ဟု ခံယူထားၾကသည္။ အကယ္၍ ခရစ္ေတာ္သည္ ယုဒ(ရဗိၺ) ဆရာႀကီးမ်ား၏ ခံယူခ်က္ အတုိင္း သန္မာသူအျဖစ္ ျပင္ပရုပ္ဆင္းသ႑ာန္ မရွိခဲ့လွ်င္ ထုိသူ၌ ဘုရားသခင္ကိန္း၀ပ္ တည္ရွိျခင္း မရွိ ဟု ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ ကဲ့ရဲ႕ျခင္း ခံရေပမည္။
ေရွးအခါက ပါလတိနျပည္ရွိ ယုဒလူမ်ိဳးတုိသည္ ပုံသ႑ာန္အားျဖင့္ ဆံပင္အနက္ေရာက္ ရွိ၍ ပုခုံအထိ အရွည္ထားကာ ဆီအနည္းငယ္လိမ္းၿပီး အလယ္တြင္ခြဲၿပီး သပ္ရပ္စြာ ဖီးထားၾကသည္။ (မႆ ဲ ၆း၁၈)၊ ထုိအျပင္ မုတ္ဆိတ္ေမြး၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြးလညး္ ထားၾကသည္။ အလက္ဖႏၵားဘုရင္ အုပ္ခ်ဳပ္စဥ္ ကာလမွာ စ၍ဂရိလက္ေအာက္တြင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခံရေသာ အေရွ႕တုိင္းျပည္မ်ား၌ မုတ္ဆိတ္ေမြးမ်ားကုိ ရိတ္ပစ္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ယုဒလူမ်ိဳးမ်ားသည္ မုတ္ဆိတ္ေမြးကုိ ဆက္လက္၍ အျမတ္တႏုိး ထားၾကသည္။ မုတ္ဆိတ္ေမြး မထားေသာသူမ်ားကုိ အျခားယုဒလူမ်ားက မထီမဲ့ျမင္ျပဳ ၾကသည္။ ထုိေၾကာင့္ သခင္ေယရႈ သည္ ဆံပင္ကုိ ပုခံုးအထိအရွည္ထား၍ သပ္ရပ္စြာထားေပမည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အစာေရွာင္သူ တုိ႔သည္ အစာေရွာင္ေသာ ရက္မ်ားတြင္ ဆံပင္အားရႈပ္ပြစြာ ထားသည့္ကုိ မႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ (မႆ ဲ ၆း၁၈၊ လုကာ ၇း၄၆) တြင္ အခ်ိဳ႕ ေသာ ယုဒတုိ႔သည္ အစာေရွာင္ေၾကာင္း လူအမ်ားသိေစရန္ ဆံပင္၊ မုတ္ဆိတ္ေမြးမ်ားကုိ သပ္ရပ္စြာ မထား၊ မ်က္ႏွာညွိဳးငယ္စြာ ထားတတ္သည္။
ခရစ္ေတာ္၏ အသားေရာင္သည္ ေရွးပါလတိနျပည္သားမ်ား ပုံစံအတုိင္း အညိဳေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ျဖစ္ၿပီး၊ မ်က္စိမွာ အညိဳေရာင္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ လင္တုလု (Lentulus) က်မ္းပယ္ တစ္ေစာင္တြင္ ခရစ္ေတာ္၏ မ်က္စိမွာ အျပာေရာင္ရွိသည္ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။
အ၀တ္အစားႏွင့္ စပ္ဆုိင္၍လည္း အျခားသူမ်ား၏ ၀တ္စားမႈႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ခဲ့လွ်င္ ထူးျခား ဆန္းျပားျခင္းမရွိ၊ ႏြမ္းႏြမ္းဖတ္ဖတ္လည္း မဟုတ္၊ ေျပာင္ေျပာင္ လက္လက္လည္း မဟုတ္ေပ။ အတြငး္ အကီ်ၤ ရွိ၍ ခါးပန္းစီးထားသည္ (ေယာ ၁၉း၂၃)။ ခရီးသြားရန္ ေတာင္ေ၀ွးယူေဆာင္သည္ (မာ၆း၈)။ ေျခနင္း ကုိစီး၍ (မာ ၁း၇၊ မာ ၆း၉)။ ၀တ္လုံကုိ ၿခံဳထားသည္ (မႆ ဲ ၅း၄၀၊ လု ၈း၄၄)။ ဤပုံစံအတုိင္း အေရွ႕အလယ္ ပုိင္းတုိင္းျပည္မ်ားတြင္ ယေန႔ထက္တုိင္ က်င့္သုံး၀တ္စားဆင္ယင္လ်က္ ရွိသည္။
ေဒါက္တာ အယ္၀ါး
No comments:
Post a Comment