တက္တုိး
သစၥာဟူေသာပါဠိေ၀ါဟာရကုိ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာတုိ႔သာမက အျခားပုဂိၢဳလ္မ်ားစြာတုိ႔လည္း
ၾကားဖူးၾကသည္။ အဓိပၸါယ္ကုိပင္နားလည္းၾကသည္။ “မွန္တာေျပာသစၥာ” ဟူေသာဆုိရုိးစကား
ကုိ မၾကာခဏၾကားရသည္။ ထုိေၾကာင့္ သစၥာဟူသည္ အမွန္တရားဟူ၏။
အမွန္ ဆုိသည္မွာဘယ္အရာနည္း။ မွားသည္မွန္သည္ဟူ၍ မည္သူကဆုံးျဖတ္ႏုိင္ပါသ
နည္း။
လူတုိင္းကမ်ားေသာအားျဖင့္ သူလုပ္သမွ် မွန္သည္ထင္သည္။ မမွန္မွန္းသိလ်က္နဲ႕ မွား
သည္ဟု၀န္ခံၾကမည္မဟုတ္ေခ်။ မမွန္မွန္းသိေသာ္လည္း ဆင္ေျခအမ်ိဳးမ်ိဳးေပးကာ မွန္သည္ဟုထင္
ၾကသည္။ ထင္ခ်င္သည္။ သူတစ္ပါးအားထင္ေစလုိသည္။ ပရိယာယ္အမ်ိဳးမ်ိဳးသုံးကာ အမွားကုိအမွန္
အသြင္ေပၚေအာင္ႀကိဳးစားၾကသည္။
အမွားကုိ အမွန္ထင္မိ၍ ျပဳမိေျပာမိရာမွ အမွားအမွန္သိျမင္လာေသာအခါ လူေရွ႕အမ်ား
ေရွ႕တြင္ “မွားပါတယ္” ဟု ဖြင့္ဟ၀န္ခံႏုိင္ေသာ သတၱိသည္ ရွားလွေပသည္။ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ယူရေပ
သည္။ ရုိးသာမႈ၊ ပြင့္လင္းမႈ၊ မာန္မာနကုိ ခ်ိဳးႏွိမ္ႏုိင္မႈကုိ လုိအပ္ေပသည္။
အခ်ိဳ႕မွာမူ ရုိးသား၏။ သုိ႔ေသာ္ ေ၀ဖန္ႏုိင္စြမ္း အားနည္းသျဖင့္ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ကာ
မိမိ၏လုပ္ရပ္မ်ား ယုံၾကည္မႈမ်ား မွန္သည္ဟုယူဆၾကသည္။ ဥာဏ္ႏံု႕သူမ်ားျဖစ္သည့္အေလ်ာက္
ဥာဏ္အလင္းေရာင္ မေရာက္လာေသးဘဲ ေမာဟအေမွာင္ထဲသုိ႔ ေရာက္ေနၾကသည္။
ယင္းပုဂိၢဳလ္တုိ႔၌ စိတ္ရင္းေကာင္း၏။ ထုိေၾကာင့္တနည္းျဖင့္ ပညာအလင္းေရာင္ ရလာသည့္
အခါတြင္ အမွားကုိအမွားမွန္းသိကာ မွားေၾကာင္း၀န္ခံ၏။ အမွန္ဘက္သုိ႔ေျပာင္း၍ ျပဳမူေဆာင္ရြက္၏။
ယင္းတုိ႔သည္ ရုိးသားစြာမွားယြင္းခဲ့သူမ်ားျဖစ္ေလသည္။ “ခၽြတ္” ၍ရႏုိ္င္သည္။ အမွားကုိမွားမွန္းသိလ်က္
ပရိယာယ္အမ်ိဳးမ်ိဳးသုံးကာ မွန္သည္ဟုဆုိႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစားသူအား ခၽြတ္ရန္မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္
ေအာင္ မလြယ္ကူေခ်။ ယင္းပုဂၢိဳလ္၌ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲမႈသာ ရွိသည္ မုသာ၀ါဒသည္ သူ၀ါဒျဖစ္သည္။
အမွားအမွန္မခြဲျခားတတ္ေသာ သေဘာသည္ ေမာဟ၏ပေယာဂေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အမွားကုိ
အမွန္ထင္၊ အမွန္ကုိ အမွားထင္သည့္ မသိတတ္မႈေၾကာင့္ အမွားျပဳမိသူမ်ားသည္ ပင္ကုိယ္သဘာ၀
အားျဖင့္ ရုိးသားၾကေပသည္။ မွားမွန္းသိလ်က္နဲ႕ ဇြတ္လုပ္သူတုိ႔၌ ေလာဘေဇာၾကီးသည္။ မသမာမႈ
ကေပးေသာ အေပၚယံ ေကာင္းက်ိဳးတုိ႔ကုိ အခုိက္အတန္႔အားျဖင့္ခံစားရတတ္ၾကသည္။ ေမာဟ
ေၾကာင့္ မာနတတက္ေနၾကသည္။ မိမိတုိ႔ ျပဳေသာမသမာမႈ တုိ႔ကုိ လုပ္ရပ္မွန္သည္ဟု ထင္ကာ
ဆက္လက္လုပ္ၾကသည္။
“အႀကီးဆုံး မုသားစကားကုိ အသံမထြက္ဘဲ ဆုိၾက၏” ဟူေသာ ဆုိရုိးစကားတစ္ခြန္းရွိ၏။
ယင္းသည္လိမ္္လည္မႈ အေပါင္း တုိ႔တြင္ မိမိကုိယ္မိမိ ျပန္လိမ္ျခင္းသည္ အႀကီးမားဆုံးအမႈျဖစ္
ေၾကာင္း ညႊန္းေဖာ္ေသာစကားျဖစ္၏။ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးသည္ ဘ၀င္ျမင့္ေရာဂါရွင္မ်ားျဖစ္သည္။ မ်ားေသာ
အားျဖင့္ “အရူးႏု” မ်ားျဖစ္သျဖင့္ ရယ္စရာသတၱ၀ါမ်ားျဖစ္သည္။ ရင္ေမာရင္းမွာပင္ “သနားစရာ
သတၱ၀ါပါလား” ဟူေသာအေတြးသည္ ရယ္သံေနာက္မွ ေရာက္လာတတ္ေခ်သည္။
ပုထုဇဥ္တုိ႔သည္ အရူးေတြခ်ည္းျဖစ္သည္ ။ မိမိကုိယ္မိမိ တင္းၾကပ္ျပတ္သားစြာ စိစစ္ေ၀ဖန္
ၾကည့္လွ်င္ မိမိလည္းအရူး တစ္ေယာက္ပင္ဟု ရုိးသားစြာ၀န္ခံၾကရမည္။ အရူးမျဖစ္ေအာင္ သတိအၿမဲ
ထားရန္လုိအပ္သည္။ သီလ-သမာဓိ-ပညာ ဟူေသာ စကားသုံးလုံးသည္ ေလာကုတၱရာကိစၥမွာသာ
လုိအပ္သည္ မဟုတ္။ သာမန္ပုထုဇဥ္တုိ႔၌လညး္ လုိအပ္၏။
ေလာကီေရးရာမ်ားတြင္ ကုိယ္က်င့္တရားရွိဖုိ႔ လုိသည္။ တည္ၾကည္ေသာ စိတ္အေနအထား
သည္ လုိအပ္လွေပသည္။ အမွား အမွန္၊ အေကာင္းအဆုိး၊ အယုတ္အျမတ္ စသျဖင့္ လုပ္ရပ္ျဖစ္ရပ္
မွန္သမွ်ကုိ စိစစ္ေ၀ဖန္ က်င့္သုံးႏုိင္ရန္ “သတိသမၼဇဥ္” ဟူေသာဆင္ျခင္မႈ အျမဲ ရွိရေပမည္။ သုိ႔မွ
သာလွ်င္ လူ႔ဘ၀၌ လူေကာင္းသူေကာင္း အျဖစ္၊ ပုထုဇဥ္ သူေတာ္ေကာင္းအျဖစ္ ေနသြားႏုိင္ေပးမည္။
ပုထုဇဥ္ လူသားတုိ႔သည္ ေလာဘကုိ ေမြးရာပါဥစၥာအျဖစ္ ရယူလာခဲ့သည့္အေလ်ာက္၊
ေလာဘႏွင့္ကင္းသူဟူ၍ အဘယ္မွာရွိပါမည္နည္း။ သုိ႔ေသာ္ တရားမွ်တေသာ ေလာဘႏွင့္ တရား
မမွ်တေသာေလာဘ ဟူူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိရာ ဒုတိယအမ်ိဳးအစားကုိ ဦးစားမေပးမိဖုိ႔ လုိအပ္သည္။ ယခုေခတ္
ကာလ၌ ေလာဘမုိးမႊန္းေနၾကသည္က မ်ားလွေခ်သည္။ ထုိေၾကာင့္ပင္လွ်င္ လူ႔ေလာကတစ္ခြင္
မွာ ပဋိပကၡေတြ ျပည့္လွ်ံေနသည္။ ကမၻာတစ္၀န္းလုံးတြင္ စစ္ႀကီးစစ္ငယ္ တစ္ခုမွ်မျဖစ္ေသာေန႔
ဟူ၍မရွိေခ်။
လူသားတုိ႔အဖုိ႔ ဘ၀အေျခအေန ေကာင္းမြန္တုိးတက္ျခင္းသည္ လုိအပ္ေသာအရာျဖစ္
သည္။ သုိ႔ေသာ္ တုိးတက္နည္းမွန္ကန္ရန္လုိသည္။
စီးပြးတုိးတက္မႈတြင္ ေငြသည္မူလ ျဖစ္သည္။ ေငြရဖုိ႔လုပ္ေနၾကသည္။ ေငြရွိလွ်င္ လုိရာ
ျဖစ္ႏုိင္သည္ဟူေသာ အယူအဆကုိ ရုတ္ခ်ည္းပယ္ပစ္ရန္ မသင့္ေပ။ ေငြရွိလွ်င္ ရုပ္ပစၥည္းမ်ားကုိ
ရယူႏုိင္သည္။ လူ႕ဘ၀၌ ရုပ္ပစၥည္းမ်ားသည္ မရွိမျဖစ္လုိအပ္ေပသည္။ ထုိေၾကာင့္လည္း လူတုိ႔သည္
ေငြကုိ နည္းမ်ိဳးစုံရွာေနၾကသည္။ ရွာရာတြင္အသုံးျပဳေသာ နည္းသည္ မူမမွန္ေသာနည္း၊ မသမာနည္း
မတရားေသာနည္း ဟူေသာ နည္းဆုိးမ်ား မျဖစ္ေစရေပ။
ထုိနည္းမ်ိဳးျဖင့္ ေငြရွာလွ်င္ အလုံးအခဲရႏုိင္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ေဘးအႏၱရာယ္မ်ား ရစ္၀ုိင္းလ်က္
ရွိေသာေၾကာင့္ ယင္းသုိ႔ရွာေသာေငြမုဆုိး တုိ႔၏ စိတ္ပုိင္းဘ၀၌ ခ်မ္းသာကြက္တစ္ကြက္မွ်ပင္ မရွိေခ်။
စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈမ်ား အၿမဲၿခံရံ လ်က္ရွိသည္။ ထုိေၾကာင့္လည္းထုိသူတုိ႔သည္ ေငြျဖင့္၀ယ္၍ ရေသာ
ကာမဂုဏ္ အာရုံခံစားမႈမ်ားကုိ အၿမဲရယူေနၾကသည္။ ေရာဂါႀကီး စြဲကပ္သူတုိ႔ေန႔စဥ္ ေဆးမ်ိဳးစုံ စားေန
ရသလုိပင္ျဖစ္သည္။
အေနာက္တုိင္းစိတ္ပညာရွင္တစ္ဦးကဆုိသည္။ သစၥာေဖာက္သူ ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္။ တမ်ိဳးက
မိမိ၏ႏုိင္ငံအေပၚ သစၥာေဖာက္သူျဖစ္သည္။ အျခားတစ္မ်ိဳးက မိမိအေပၚမိမိ သစၥာေဖာညက္သူျဖစ္
သည္။ ႏုိင္ငံသစၥာေဖာက္သည္ ေထာင္က်၏။ မိမိအေပၚမိမိ သစၥာေဖာက္သူသည္ မိမိ၏ အတၱစိတ္
အက်ဥ္းေထာင္တြင္ တစ္သက္လုံးက်ခံရေခ်သည္။
ႏုိင္ငံသစၥာေဖာက္မႈသည္ စုံစမ္းေတြ႔ရွိႏုိင္သည္။ မ်က္ျမင္သက္ေသမ်ား၊အတြင္းလူမ်ား၏
တုိင္တန္းမႈအရ ဖမ္းဆီးအေရးယူႏုိင္သည္။ မိမိအေပၚမိမိ သစၥာေဖာက္သူကုိမူ မိမိမွအပ အျခားသူတုိ႔
မသိႏုိင္ၾကေခ်။ အျခားသူမ်ား မသိႏုိင္ေသာ္လည္း ၾကည့္တတ္သူတုိ႔က ျမင္ႏုိင္သည္။ ခ်င့္ခ်ိန္ခန္႔မွန္း
ႏုိင္သည္။ ထုိသူ၏အေျပာအဆုိ အျပဳအမူတုိ႔ထဲတြင္ အစြန္းအစကေလးမ်ား ထြက္ေပၚလာတတ္သည္။
သုိ႔ေသာ္ ထုိသစၥာေဖာက္မ်ိဳးကုိ ဘယ္သုိ႔မွ် အေရးယူပုိင္ခြင့္မရွိေခ်။ သူသည္ အတၱအက်ဥ္းေထာင္
ထဲတြင္ က်ေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သာမန္လူသားတုိ႔၏ ေလာကအတြင္းမွာပင္ အေနအထုိင္အေျပာ
အဆုိ မမွန္ရာမွ စိတ္မမွန္မႈမ်ား ပြားမ်ားကာ ဘ၀င္ျမင့္ေရာဂါရွင္ တစ္ဦးအျဖစ္သုိ႔ က်ေရာက္သြား
ေလသည္။
ဘ၀င္ျမင့္ေရာဂါသည္ လူတန္းစားအမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ရွိေနၾကသည္။ ေအာက္တန္းစား၊ အလတ္
တန္းစားမ်ား ပင္ျဖစ္လွ်င္လူအမ်ားကုိ အႏၱရာယ္ေပးႏုိင္ခဲ၏။ အလြန္ဆုံး အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရုံမွ်သာ
ျဖစ္မည္။ အထက္တန္းစား ဘ၀င္ျမင့္ေရာဂါသည္ တုိ႔သည္ ေၾကာက္စရာေကာငး္လွသည္။ သူတုိ႔၌
သူတစ္ပါးတုိ႔အား စီမံေစစားႏုိင္ေသာ အေျခအေနရွိသျဖင့္ သူ႔လက္ေအာက္ခံမ်ားႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္
အသုိက္အ၀န္းတုိ႔ အဖုိ႔ အႏၱရာယ္မ်ားသည္။ ဥာဏ္ႏုံ႕လ်က္ မာနေခါင္ခုိက္ေနေသာသူ အႀကီးအကဲ
ျဖစ္လာလွ်င္ လက္ေအာက္ခံမ်ားသာ ခံရသည္မဟုတ္၊ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း ဂယက္ရုိက္၍ ထိခုိက္
ႏုိင္သည္။ ထုိမွ်မက၊ ထုိသူဦးစီးဦးကုိင္ျပဳေသာလုပ္ငန္း အဖြဲ႕အစည္းသည္ ပ်က္ျပားယုိယြင္းသြား
ရန္မွ်သာရွိသည္။
ဘ၀င္ျမင့္ေရာဂါသည္တုိ႔ ႀကီးစုိးေသာေၾကာင့္ မျဖစ္သင့္ေသာ ဒုကၡကုိ ခံစားၾကရသည္။
လူဘ၀၌ ဥာဏ္သည္ အေရးပါဆုံးျဖစ္သည္။ ကံညံ့သူသည္ သာမာန္လူတစ္ေယာက္အျဖစ္၌သာ
ရွိသင့္သည္။ သုိ႔ေသာ္ကံအက်ိဳးေပးက မၾကာခဏ မေတာ္မသင့္ရာျဖစ္ေစတတ္သည္။ အေၾကာင္း
ေၾကာင္းေၾကာင့္ မလုိလားအပ္ေသာအျဖစ္မ်ားႀကံဳေတြ႕ၾကရသည္။ လူ႕ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ထုိသုိ႔
အျဖစ္မ်ိဳးမႀကံဳမေတြ႕ရသူ ဟူ၍ ရွိႏုိင္မည္မဟုတ္ေခ်။ ယင္းသုိ႔ၾကံဳေတြ႕လာရေသာအခါ အေျခအေန
ေကာင္းသုိ႔ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရသည္မွာလည္း လူသားတုိ႔အဖုိ႔ ဓမၼာတာပင္ျဖစ္သည္။
ကမၻာသမုိင္းျဖစ္စဥ္တြင္ လူသားတုိ႔သည္ မလုိလားအပ္ေသာအျဖစ္မ်ား ႀကံဳေတြ႕ၾကရသည္။ ယင္းသုိ႔
ႀကံဳတုိင္း ငုံ႕ခံၾကရသည္က မ်ားသည္။ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈအေျခအေနေကာင္းသုိ႔ ေရာက္ရန္ အား
ထုတ္ၾကရသည္သာပင္။ ေလာကဓံတရားသည္ ယင္းသုိ႔ နိမ့္တုံျမင့္တုံ အေျခအေနတုိ႔ျဖင့္ သရုပ္
ေဆာင္ျပေပသည္။
အခါေကာင္းသည္ျဖစ္စ၊ အခါဆုိးသည္ျဖစ္ေစ၊ မိမိတုိ႔သည္ တစ္ဦးခ်င္းအေနျဖင့္ မိမိတုိ႔
အေပၚမွာ မိမိတုိ႔မွန္ကန္ေသာ ရပ္တည္မႈျဖင့္ သစၥာေစာင့္ထိန္းရေပမည္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ မတရားမႈ
မ်ား၊ မသမာမႈမ်ား ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္ေနသည့္အထဲတြင္ မိမိ၏ရပ္တည္ခ်က္မွန္ကန္၍ ခုိင္ခံ့ျခင္းကုိအၿမဲ
တေစ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ရေပမည္။ ယင္းသည္ လူ႔ဘ၀အဓိက တာ၀န္တစ္ရပ္ျဖစ္၏။ သူတုိ႔တစ္ေတြ
ေထာေနၾကသည္ကုိ အားက်သည့္ စိတ္ကေလး၀င္လာတတ္သည္။ ၀င္လာသည္မွာလည္း ပုထုဇဥ္
တုိ႔၏သဘာ၀ ျဖစ္သည္။ ေလာဘမီးကုိ သတ္၍မရႏုိင္ေသာ္လည္း ဟုန္းဟုန္းမေတာက္ေအာင္
ထိန္းႏုိ္င္ေပသည္။ တရားေသာေလာဘ၊ မွ်တေသာေလာဘရွိရမည္သာပင္။ သုိ႔ေသာ္ မသမာမႈျဖင့္
ႀကီးပြါးေနသူတုိ႔ကုိ အားက်ၿပီး သူတို႔လမ္းစဥ္သုိ႔ လုိက္ခ်င္ေသာေလာဘေဇာကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ရန္လုိ၏
သူတုိ႔တစ္ေတြ ေငြကုိေရလုိ သုံးေနၾက၏။ ငါတုိ႔ေငြရွိမွ ျဖစ္မယ္ဆုိတာ လက္ခံေပမယ့္
မမွန္ကန္တဲ့ နည္းမ်ိဳးျဖင့္ရတဲ့ေငြကုိ ေျမြဆိုးေျမြေဟာက္ကုိ ေရွာင္သလုိမ်ိဳးေရွာင္မယ္။ သူတုိ႔တစ္ေတြ
ဟာ စည္းစိမ္ခံႏုိင္ၾကေပမယ့္ တကယ္ခ်မ္းသာျခင္း မရၾကပါဘူး။ သူတုိ႔ဘ၀ကုိ လွမ္းႀကည့္လုိက္ရင္
အပၚယံေရႊမႈံ ႀကဲအထဲက ေနာက္ေခ်းခံမွ်သာျဖစ္တယ္။ ငါ့အဖုိ႔ လုံ႕လ၀ီရိယကုိ အစြမ္းကုန္ထုတ္ၿပီး၊
ငါဥာဏ္ထက္ျမက္သည္ထက္ ထက္ျမက္ေအာင္ႀကိဳးစားရမွာ ငါ့ဘ၀ ငါ့တာ၀န္ပဲ။ ငါေငြ မခ်မ္းသာခ်င္
ဘူး။ စိတ္ခ်မ္းသာခ်င္တယ္။ ေငြေပါရင္ လူေပါျဖစ္တတ္တယ္။ အရာရာမွာ လူတြင္က်ယ္ လုပ္ခ်င္
တဲ့ လူေပါမ်ိဳးမျဖစ္ေစရဘူး” ဟူေသာ သုံးသပ္ခ်က္မ်ိဳး ျပဳလုပ္လွ်င္ ဘ၀င္ျမင့္ေရာဂါကုိ ႀကိဳတင္
ကာကြယ္ရာက်ေပလိမ့္မည္။
အေတြးအျမင္ ၁၉၉၂၊ ၾသဂုတ္
No comments:
Post a Comment