တပည့္ေတာ္ခ်စ္ျခင္းသည္.....

တပည့္ေတာ္အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ျခင္းက်ဴး -    Blest Be the Tie that Binds

သီခ်င္းနံပါတ္-   ၃၆၆

           စည္းေ၀းႀကီးမ်ား၏နိဂုံးတြင္ ဤဓမၼသီခ်င္းကုိ အသုံးမ်ား ခဲ့ပါသည္။ ဓမၼသဘင္မ်ား ၿပီးဆုံးခါနီးတြင္ မခြဲမခြာၾကမီ ဤဓမၼသီခ်င္းကုိ သီဆုိၾကေသာအခါ စိတ္ႏွလုံးတြင္ မျမင္ရေသာ တြယ္တာမႈ တစ္ခုခုက အမွန္တကယ္ပင္ ခ်ည္ေႏွာင္ျခင္း သံေယာဇဥ္ကုိ ျဖစ္ေစပါသည္။

             တပည့္ေတာ္ခ်စ္ျခင္းသည္

            ညီအစ္ကုိခ်င္း၌တည္

            ၀ိညာဥ္သေဘာ ညီညြတ္အစဥ္

           ထက္ဘုံ၌ကဲ့သုိ႔တည္း........

         ဂၽြန္ေဖာဆက္ John Fawsett 1740-1817 ၏ လက္ယာျဖစ္ေသာ ဤသီခ်င္းကုိ ဓမၼသီခ်င္း၏ ပုဒ္ေရ ၃၆၆အျဖစ္ ေတြ႕ျမင္ရပါသည္။ အဂၤလိပ္ဓမၼသီခ်င္းစာအုပ္၌ ပုဒ္ေရ ၄၇၆တြင္ Blest be the Tic that Binds ဟု ေဖာ္ျပပါသည္။ ဆယ့္ရွစ္ရာစုတြင္ ဆရာဂၽြန္ေဖာဆက္သည္ အဂၤလန္ျပည္၏ ေက်းလက္ျဖစ္ေသာ ေရာက္ရွားရြာ၏ သင္းအုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။

          ဂၽြန္ေဖာဆက္၏ ေမြးသကၠရာဇ္ကုိ ၁၇၃၉ဟူ၍ မူကြဲလည္းေတြ႕ရပါသည္။ သူသည္ဆင္းရဲေသာ မိသားစုမွ ေမြးဖြားလာသူျဖစ္ၿပီး ၀ႈိက္ဖီးလ္၏ တရားေၾကာင့္ စိတ္ေျပာင္းလဲလာခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။ အသက္၁၆ႏွစ္တြင္ ေျပာင္းလဲ၍ ၂၆ႏွစ္တြင္ အမႈေတာ္ေဆာင္ျဖစ္လာကာ ေရာက္ရွားရြာတြင္ သင္းအုပ္ လုပ္ခဲ့ပါသည္။

           သူသင္းအုပ္လုပ္ေသာ အသင္းေတာ္တြင္ ဆင္းရဲေသာသူမ်ား ပါ၀င္ဖြဲ႕စည္းထားသျဖင့္ ဆရာ့ကုိ လစာ ေကာင္းေကာင္းမေထာက္ပံ့ႏုိင္ေပ။ ေပါင္ ၅၀ခန္႔မွ်ေသာ လစာႏွင့္ႀကိဳးစား အမႈထမ္းရာ သင္း၀င္သူ မ်ားစြာ၏ ခ်စ္ခင္မႈကုိ ရရွိေပသည္။

          တစ္ေန႔တြင္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ေတာ္မွ ေဒါက္တာ ဂီးလီး၏ ေနရာအတြက္ ေရြးခ်ယ္ခန္႔ျခင္း ခံရရာ ဂၽြန္ေဖာဆက္သည္ အသင္းေတာ္မွ ႏႈတ္ထြက္၍ ေျပာင္းေရႊ႕ရန္ စီမံေ္လသည္။ ဆင္းရဲေသာ အသက္တာမွ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ေသာ ဘ၀အသက္တာသုိ႔ ေျပာင္းလဲရန္ လမ္းစျဖစ္သည္။ တစ္သက္လုံး ခ်ိဳ႕တဲ့ခဲ့ေသာ ဆရာ့အတြက္ ေအာင္ျမင္ေရးလမ္းစ ဖြင့္ခဲ့ေလၿပီ။ အသင္းသားတုိ႔သည္ သူတုိ႔တတ္ႏုိင္သမွ် ဆရာ႕ကုိ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ေၾကကြဲေသာစိတ္ႏွလုံးႏွင့္ ဆရာ့ပစၥည္းကုိ ၀ုိင္း၀န္းသိမ္းဆည္း ေပးၾကေလသည္။

            ဆရာ့ကုိ ႏႈတ္ဆက္သူမ်ားစြာ၏ မ်က္ရည္ႏွင့္ ေၾကကြဲမႈကုိ ဆရာကေတာ္က မခံစားႏုိင္ေတာ့၊ မၾကည့္ရက္ေတာ့......၊ အသင္းသား၏ ဖက္ရမ္းႏႈတ္ဆက္မႈၾကားမွာ မ်က္ရည္တသြင္သြင္ စီးကာ......

            “ဂၽြန္........ ကၽြန္မျဖင့္ မခံႏုိင္ေတာ့ပါ။ ဒီခရီးကုိ မသြားလုိေတာ့ပါ။ ကၽြန္မတုိ႔ တစ္သက္လုံး ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့ ၾကြယ္၀မႈကုိ အသင္းသားေတြရဲ႕ မ်က္ရည္နဲ႕ မလဲလုိေတာ့ဘူး....... ဂၽြန္” 

                 ဆရာလည္း မ်က္ရည္ကုိ အႏုိင္ႏုိင္ထိန္းရင္းက......

            “တကယ္လုိ႔ လန္ဒန္ကုိ ငါတုိ႔ မသြားဘဲေနရင္...... အခ်စ္က..... ငါ့ကုိ အျပစ္တင္ေနဦးမွာလား.. ကြယ္....” ဟု တုိးသက္စြာ ညည္းတြားေလသည္။ ဆရာကေတာ္သည္....ေခါင္းခါရမ္းကာ...

           “ကၽြန္မဟာ..... သင္းအုပ္ဆရာကေတာ္ စစ္စစ္သာ ျဖစ္လုိပါတယ္..... ဂၽြန္”

           ဆရာတုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ေၾကကြဲေနေသာ သုိးစု၏ မ်က္ရည္မ်ားကုိ လ်စ္လ်ဴမရႈ၊ ဥေပကၡာမျပဳ ၿမိဳ႕ႀကီးမွ ၾသဇာအာဏာ ျပည့္၀ေသာ အလုပ္ကုိ မ်က္ႏွာလႊဲလ်က္ မ်က္ႏွာမြဲ သင္းအုပ္အလုပ္ျဖင့္ အရုိးထုတ္ရန္ ဆုံးျဖတ္ ခဲ့ပါသည္။ ေရွာက္ရွားရြာ၊ ၀င္းဂိတ္သင္းအုပ္ဆရာသည္ ရက္အနည္းငယ္အတြင္း ဤသီခ်င္းကုိေရးေလသည္။

                 တပည့္ေတာ္တုိ႔သည္ကား.....

                ၀န္ခ်င္းတုိ႔ကုိ ေဆာင္ရြက္

                အခ်င္းခ်င္းဖုိ႔ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ

               ၾကင္နာေသာ မ်က္ရည္ထြက္.........

             အသင္းေတာ္တစ္ခုလုံးသည္ ဆရာ၏ ကုိယ္က်ိဳးစြန္႔မႈ အတြက္ အားရဂုဏ္ယူလ်က္ ႏုိးၾကားလာ ခဲ့သည္။ ငယ္ပင္ငယ္ျငားေသာ္လည္း ဤအသင္းေတာ္ကုိ အထင္ေသး၍မရ၊ ေနာင္ေသာအခါ သာသနာ့သမုိင္း၌ ထင္ရွားေလသည္။ မည္သူမဆုိ မိမိအခြင့္အေရးကုိ စြန္႔စား၍ အမႈေတာ္ကုိ ဆက္ကပ္ႏုိင္သူအား ဘုရားသည္ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာကုိ စီစဥ္ေပးၿမဲျဖစ္သည္။

          ကုိယ္က်ိဳးစြန္႔၀န္ထမ္း၍ အသက္တာ တစ္ခုလုံး သူဆင္းရဲအသင္းေတာ္အတြက္ ေပးလွ်ဴဆက္ကပ္ ထားေသာ မ်က္ႏွာမြဲ သင္းအုပ္ဆရာ ဂၽြန္ေဖာဆက္ကုိ လူပရိသတ္တုိ႔က ျပည့္ျပည့္၀၀ ၾကည္ညိဳ ၾကေလသည္။ ထုိအေၾကာင္းကုိ ၾကားသိရေသာ ဘေရာင္း သိပၸံေက်ာင္းေတာ္က ဂၽြန္ေဖာဆက္ကုိ “ဓမၼ ပါရဂူဘြဲ႕” ကုိ ဂုဏ္ျပဳ အပ္ႏွင္းခဲ့ေလသည္။

              “ခ်စ္မိတ္ေဆြႏွင့္ ကြာလွ်င္.....

               ၀မ္းနည္းျခင္းရွိေသာ္လည္း

               ေနာက္ေနာင္ ျပန္ေတြ႕မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္

              ထုိေၾကာင့္ ႏွစ္သိမ့္ႏုိင္၏.......”

                                                        ဆရာဆုိး