“ ဗြာနာ၊ဗြာနာ” ဟု အသံထြက္လုမတတ္ ေအာ္ေျပးလာေသာအာဖရိကန္လူငယ္ေလးသည္ လစ္ဗင္းစတုံး၏ ေျခရင္း၌ လဲက်သြားေတာ့၏။ သနားၾကင္နာတတ္ေသာဆရာႀကီးက ငုိေနေသာကေလးငယ္အား အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးျမန္း၏။ လူငယ္ေလးက ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ အရာကုိ ျမင္၍အသက္ျပင္းျပင္ရႈလ်က္ သစ္ရြက္လႈပ္ရွားသြားသည္အထိ ျပင္းထန္လွေသာ စိတ္ဆုိးအမ်က္ ထြက္ေနသည့္ ျခေသၤ့ေဟာက္သံကုိ ၾကားရေသာအခါ တုန္လႈပ္လ်က္ ေနသည္။
ေသမင္းတမန္ႏွင့္ တူေသာညိဳဝါေရာင္ရွိေသာ ျခေသၤ့သည္ ျခံဳ ပုတ္မွထြက္လာသည္။ ေၾကာက္ရြံျခင္းမရွိေသာ ဘုရားသခင္၏ အမႈေတာ္ေဆာင္ႀကီး၏ ပုခံုးကုိ ကုိက္ခဲ ေျမသုိ႔လွဲပစ္လုိက္သည္။ တုိင္းရင္းသားမ်ားက ျခေသၤ့ကုိေမာင္းႏွင့္ပစ္လုိက္ၿပီးေနာက္ ဆရာလစ္ဗင္း စတုံးသည္ အလြန္ျပင္းေသာဒဏ္ရာကုိ ရ၍ ၎၏လက္တစ္ဖက္ကုိ အသုံးမျပဳႏုိင္ဘဲ ျဖစ္သြား သည္သာမက ဒဏ္ရာမွထြက္လာေသာအရုိးသည္လည္း ၎ကုပ္အက်ီေအာက္တြင္ ဖုထြက္ေနသည္။ အာဖရိသုိ႔ေရာက္သြားေသာပထမႏွစ္မ်ား၌ ေတြ႕ရေသာ အေႏွာက္အယွက္မ်ားသည္ ဆရာႀကီးကုိ တားဆီး၍ မရေခ်။
