ယုဒသန္ျပခန္းတည္ေဆာက္ျခင္း

               ျမန္မာျပည္မွာ ပထမဦးဆုံး သာသနာမ်ိဳးေစ့ကုိ ႀကဲခဲ့သူ၊ မိမိရဲ႕ဘ၀တစ္ခုလုံးနဲ႔ မိသားစုဘ၀ အားလုံးကုိ အပြန္းပဲ့ခံၿပီး သာသနာကုိ အစျပဳေပးခဲ့သူ၊ ခရစ္ေတာ္အတြက္သာ မဟုတ္ခဲ့ရင္ ဆုိတဲ့ ရင္ဘတ္ ထဲက နာက်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေရွ႕ဆက္တုိးခဲ့သူ၊ ျမန္မာ့ေျမေပၚ မ်ိဳးေစ့ႀကဲလ်က္ ဇိအုန္ထိပ္၌ရိတ္မယ္ ဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ 

ဆက္ကပ္အေစခံခဲ့သူ ဆရာႀကီး ယုဒသန္ရဲ႕ေက်းဇူးပါ က်ေနာ္တုိ႔အေပၚ မ်ားစြာရွိခဲ့သည္။

               ထုိေက်းဇူးတရားေတြကုိဂုဏ္ျပဳလ်က္ဆရာႀကီးယုဒသန္၏ အမႈေတာ္ျမတ္လုပ္ငန္းကုိ ျပန္လည္၍ ပုံေဖာ္တည္ေဆာက္ျခင္းအားျဖင့္ ေနာင္လာေနာက္သားမ်ားအတြက္ ေကာင္းေသာအေမြကုိ ခ်န္ရစ္ခဲ့ခ်င္သည္။ ဘုရားသခင္၏ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ ယခုအခါ စတင္တည္ေဆာက္ေနၿပီျဖစ္ရာ ဤတည္ေဆာက္ျခင္း အမႈေတာ္ျမတ္၌ ပါ၀င္လုိသူမ်ားအား ဖိတ္ေခၚအပ္ပါသည္။

ယုံၾကည္ျခင္း

              ရုရွားျပည္၌ ေတာ္လွန္ေရးေခတ္ အခါတြင္ ျဖစ္ပါသည္။ ၎တုိင္းျပည္ရွိ လူမ်ားစြာတုိ႔သည္ အစာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးသျဖင့္ ေသဆုံး ပ်က္စီးရရွာေပသည္။ အလြန္ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ေသာ သူမ်ားသည္လည္း သူေတာင္းစား အျဖစ္သုိ႔ သက္ေရာက္ၾက ပါေတာ့သည္။ ထုိသူတုိ႔အဖုိ႔ ငုိရုံမွ တစ္ပါး ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ၾကေပ။

             ထုိအခါ၌ မိသားစုတစ္ခုတြင္ အလြန္ခက္ခဲေသာ ေဘးဒုကၡႏွင့္ ရင္ဆုိင္ေနရ ေလသည္။ ဖခင္မွာ အသတ္ခံရ၍ မိခင္ျဖစ္သူမွာ ေသဆုံးျပီးေနာက္ ကေလးသုံးေယာက္မွာ အဖြားျဖစ္သူႏွင့္ ေနၾကရရွာသည္။ တစ္ခ်ိန္က အလြန္လွပေသာ အိမ္ႀကီးတြင္ ေနရလ်က္ ေကာင္းမြန္ေသာအစာမ်ားမွာ စားပြဲေပၚတြင္ အစဥ္ ရွိေနခဲ့ေသာ္လည္း ယခုမူ၊ တဲကုပ္ေလးတစ္ခုတြင္ ေနၾကရွာသည္။

              အဖြားျဖစ္သူမွာ ကေလးမ်ား အသက္ရွင္ႏုိင္ေရးအတြက္ ပင္ပန္းစြာဇာထုိးျခင္း လုပ္ငန္း အားျဖင့္ ႀကိဳးစားရရွာသည္။ တစ္ေန႔တာ လုပ္ငန္းၿပီးဆုံးသည္ႏွင့္  မိမိတုိ႔ မည္သုိ႔ အသက္ေမြးရမည္ကုိ မစဥ္းစား ၀ံ့သေလာက္ ျဖစ္ရေလသည္။ အေၾကာင္းမွာ အစာအနည္းငယ္သာ ရွိေသာေၾကာင့္ ပင္တည္း။
           တစ္ေန႔ေသာအခါ ေနာက္ဆုံးအစာကုိ စားေသာက္ရေလသည္။ ေန႔လည္စာအတြက္ မုန္႔အၾကြင္း အက်န္ အစအန ကေလးမ်ားကုိ စားသုံးၿပီးေသာ္ ေပါင္မုန္႔ဂ်ိဳးကေလးမ်ားပင္ မက်န္ေတာ့ေပ။ အဖြား ျဖစ္သူမွာ အလြန္၀မ္းနည္းမိ ေလသည္။ ေနာက္ဆုံး ကေလးသူငယ္မ်ားကုိ ေခၚ၍ မိမိတုိ႔ ရင္ဆုိင္ေနရေသာ ေဘးဒုကၡကုိ ေျပာျပေလသည္။ ထုိေနာက္တြင္ကား ဒူးေထာက္လ်က္ ဆုေတာင္းၾကသည္။ ဘုရားသခင္ မကယ္မပါ လွ်င္ မိမိတုိ႔သည္လည္း အျခားသူမ်ား ကဲ့သုိ႔ အစာငတ္မြတ္၍ ေသရေတာ့မည္ကုိ သိၾက ေလသည္။

သူေျပာခဲ့ေသာထုိေနရာ...

               မစၥတာ အိပ္(ခ်္) အင္၊ ဂါစတင္ဆုိသူသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေယာကၡမျဖစ္ပါသည္။ အဂၤလိပ္ ကျပားႀကီး တစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။ ဤကမၻာႀကီး၌ အေတာ္ပင္ အသက္ရွင္စြာ ေနထုိင္ခဲ့ရသူ ျဖစ္၍လည္း အသက္ (၈၅)ႏွစ္ က်မွ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါသည္။ 

              သုိ႔ေသာ္ သူမကြယ္လြန္မီ ထူးျခားလွေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကုိ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရဖူးသည္။ ၎မွာ အျခား မဟုတ္ပါ။ အသက္ (၈၂)ႏွစ္ အရြယ္က်မွ ခရစ္ေတာ္ထံပါးမွ ထြက္ခြာသြားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

             “ ကားတုိင္ေပၚမွာ ခရစ္ေတာ္အေသခံရတာဟာ သူ႔ဖာသာသူ ဖာရိရွဲေတြနဲ႔ အတုိက္အခံ လုပ္ခဲ့လုိ႔ပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူအေသခံျခင္းအားျဖင့္ တုိ႔မ်ားရဲ႕ အျပစ္အတြက္ ကုိယ္စား၀င္ခံတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးကြာ။ အင္း.... ဒါထက္ဆုိးတာက ေဟ့.....။ ခရစ္ေတာ္ဟာ ေသျခင္းမွာ ရွင္ျပန္ထေျမာက္တယ္ ဆုိတာ ငါမယုံေတာ့ဘူးကြ” ဟု တစ္ေန႔တြင္ ေၾကျငာလုိက္ ပါေတာ့တယ္။

               ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံး တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားသြားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ရင္တြင္း၌ နာက်ည္းမႈ၊ ဆုိ႔ႏွင့္မႈမ်ား ခံစားခဲ့ရပါသည္။

              ထုိေန႔မွစ၍ သူသည္ ခရစ္ယာန္မဟုတ္ေတာ့ဟု ေၾကျငာသည္။ အရပ္တြင္လည္း ေတြ႕ေတြ႕ သမွ်ကုိ ေျပာသည္။ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းတက္ျခင္းမွ ရပ္စဲလုိက္သည္။ အိမ္ေထာင္ ၀တ္ျပဳစည္းေ၀းတြင္ပင္ လာေရာက္ မထုိင္ေတာ့ေပ။

              ပထမတြင္ သူ႔အေနနဲ႔ ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္ ေနသည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ တကယ္ပင္ ျပတ္သားစြာ က်င့္ႀကံျပဳမူေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္၌ အံ့ၾသျခင္း၊ ထိန္႔လန္႔ျခင္း တုိ႔က လႊမ္းမုိးသြားသည္။ ဓမၼဆရာမ်ား အပါအ၀င္ မည္သူကမွ် ေျဖာင္းျဖ ေျပာဆုိ၍ မရေတာ့ေပ။

ဓားစာခံ

               ခရစ္စမတ္ပြဲေတာ္ကုိ က်င္းပလ်က္ ႏွစ္သစ္သုိ႔ ကူးေျပာင္းရာကာလသုိ႔ တစ္ဖန္ ေရာက္ရွိလာ ၾကပါၿပီ။ ကုန္လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္တြင္ မည္သုိ႔ေသာ တုိးတက္ေျပာင္းလဲမႈမ်ိဳးကုိ ေတြ႕ရွိခဲ့ရပါသနည္း။ အထူးသျဖင့္ ခရစ္ယာန္တစ္ဦး အေနျဖင့္ ခရစ္ေတာ္၏ ေမတၱာကုိ ပုိမုိနားလည္လ်က္ ေက်းဇူးေတာ္၌ ႀကီးထြားသည့္ အရာတြင္ အေတာ္ပင္ ခရီးေရာက္ေနၿပီလား။ သည္လုိမွမဟုတ္ ႏွစ္ေတြသာ ၾကာေညာင္းသြားသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ထူးမျခားနားပါပဲ။ မည္သည့္ေက်းဇူးမွလည္း မခံစားရပါလား ဟု ဆုိမည္ေလာ။ ဤသုိ႔ျဖစ္ေနပါက ေလာကသုိ႔ ေယရႈခရစ္ေတာ္ၾကြဆင္းလာျခင္း ႏွင့္ဆုိင္ေသာ ေက်းဇူးတရား အေၾကာင္းကုိ ပုိ၍သိရွိရန္ လုိအပ္ေနပါၿပီ။

             ဘုရားသားေတာ္ လူ႔ဘ၀ကုိ ခံယူခဲ့သည္မွာ ေလာကတြင္ မင္းလုပ္အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ မဟုတ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သိၾကပါသည္။ လူသားမ်ားကုိ အျပစ္မွကယ္တင္ရန္ ၾကြလာသည္ဆုိျခင္း ကုိလည္း ခရစ္ယာန္တုိင္း နားလည္ထားပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သည္မွ်ေလာက္ႏွင့္ ၿပီးျပတ္သြားသူက မ်ားပါ၏။ မည္သည့္အရာႏွင့္ တူေနသနည္းဆုိလွ်င္ အလြန္အဖုိးထုိက္သည့္ လက္ေဆာင္တစ္ခုကုိ ရေသာအခါ ေပ်ာ္ရသည္။ ေက်းဇူးတင္ရန္လည္း သတိရပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေပးသူအေနျဖင့္ မည္သည့္အတုိင္းအတာ အထိ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရေၾကာင္းကုိ ေတာ့ သုံးသပ္ၾကည့္ရန္ ေမ့ေနေသာအခါ ရွိပါသည္။ အကယ္၍ ေပးသူသည္ ရွိသမွ်ကုိ ေပးအပ္ခဲ့ရပါလွ်င္ ထုိေက်းဇူးကုိ ေလ်ာ္ကန္စြာ တုံျပန္ရပါမည္။

ဆယ္ဖုိ႔တစ္ဖုိ႔၏ေနာက္ခံသမုိင္း (Backgound history of Tithe)

                  ဆယ္ဖုိ႔တစ္ဖုိ႔သည္ ေရွးယခင္က စစ္တုိက္၍ေအာင္ႏုိင္သည့္အခါတြင္ ေအာင္ႏုိင္သူ အႀကီး အကဲႏွင့္ ကုိးကြယ္ရာ ဘုရားတုိ႔ကုိ ေပးေသာ လက္ေဆာင္ပဏၰာပင္ ျဖစ္သည္။ ဆယ္ပုံကုိ ပုံရျခင္းမွာ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းကုိ ရည္ညႊန္းျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ျပကၡဒိန္ေပၚလာေသာအခါ ထုိေခတ္က အသုံးျပဳေသာ ျပကၡဒိန္အရ (၁၀)လတြင္ တစ္လစာကုိ ေပးရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေရွးယခင္က စစ္ေရး၊ စုိက္ပ်ိဳးေ၇းႏွင့္ ေမြးျမဴေရးသည္ အဓိကလူမႈေရး ဆုိင္ရာလုပ္ငန္း ျဖစ္သည္။ မိမိ၏ လုပ္ငန္းအေပၚ မူတည္ကာ အခ်ိဳးက် ဆယ္ဖုိ႔တစ္ဖုိ႔ ေပးရသည္။ ဣသေရလတုိ႔သည္ အီဂ်စ္ျပည္၌ ရွိေနစဥ္တြင္ သူတုိ႔၏ ထုံးစံမ်ား ေလ်ာ့ပါးသြားခဲ့သည္။ ခါနန္ျပည္ထဲသုိ႔ မေရာက္မီက ေလ၀ိလူတုိ႔သည္ ဆယ္ဖုိ႔တစ္ဖုိ႔ကုိ မရရွိခဲ့ ၾကပါ။ ဣသေရလတုိ႔ ခါနန္ျပည္ထဲ ေရာက္ရွိေသာအခါမွသာ ေလ၀ိသားတုိ႔သည္ ဆယ္ဖုိ႔တစ္ဖုိ႔ကုိ ခံစားရသည္။ ခါနန္ျပည္ ေရာက္သည့္အခါမွသာ ပူေဇာ္သကၠာမ်ားကုိ စတင္ပူေဇာ္ခဲ့ၾကၿပီး၊ ပူေဇာ္ပြဲမ်ားလည္း စနစ္တက်ျဖစ္လာသည္။ ဣသေရလတုိ႔ ဘာဘီလုံႏွင့္ အာရႈရိတုိ႔၏ လက္ထဲသုိ႔ ေရာက္ရွိသြားေသာအခါ သူတုိ႔၏ ထုံးစံမ်ားလည္း ေလ်ာ့နည္းသြားသည္။ ထုိေနာက္ ေနဟမိတုိ႔လက္ထက္ တုိင္းျပည္သုိ႔ ျပန္လာခ်ိန္တြင္ လူအားလုံးတုိ႔သည္ ဆယ္ဖုိ႔တစ္ဖုိ႔ မေပးၾကပါ။ 

                 ထုိေၾကာင့္ ေလ၀ိသားတုိ႔သည္ လယ္လုပ္ေနၾကရသည္။ ထုိေနာက္ ေနဟမိသည္ ဗိမၼာန္ေတာ္ တည္ေဆာက္ရန္ႏွင့္ ေလ၀ိသားမ်ားကုိေပးရန္ တုိက္တြန္းခဲ့သည္။ (ေနဟမိ ၁၂း၄၄၊ ၁၃း၁၀)။ ဆယ္ဖုိ႔တစ္ဖုိ႔သည္ ဣသေရလတုိ႔၏ ၀တ္ျပဳကုိးကြယ္ျခင္းတြင္္ အဓိကျဖစ္လာသည္။ ဘုရားကုိ ပူေဇာ္ရာတြင္ ဆယ္ဖုိ႔တစ္ဖုိ႔ကုိ ပူေဇာ္လာခဲ့ၾကၿပီး၊ ထုိအရာသည္ ဘုရားႏွင့္သာ သက္ဆုိင္သည္ဟု ေျပာဆုိလာခဲ့ ၾကသည္။ ဆယ္ဖုိ႔တစ္ဖုိ႔ မေပးသူသည္ ဘုရားသခင္၏ဥစၥာကုိ လုယူသူဟု ေျပာဆုိခဲ့သည္။ (မာလခိ ၃း၈-၉)။ ေဟဇကိမင္းႀကီးသည္ ဗိမၼာန္ေတာ္တြင္ ဆယ္ဖုိ႔တစ္ဖုိ႔ႏွင့္ ပူေဇာ္သကၠာတို႔ကုိ ခြဲျခားစီရင္ရန္ တာ၀န္မ်ားကုိ ခြဲခန္႔ေစသည္။ (၂ရာ ၁း၁၀-၁၁)

ယဥ္ေက်းမႈကုိဆန္းစစ္ျခင္း

   နိဒါန္း

                 ယဥ္ေက်းမႈဟုဆုိရာတြင္ လူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳး၏ ရုိးရာ၀တ္စားဆင္ယင္မႈ၊ ဘာသာစကား၊ ဓေလ့ ထုံးစံမ်ား၊ အသက္ရွင္ပုံ၊ ေတြးေခၚပုံ၊ အိမ္ေဆာက္ပုံ၊ ပြဲက်င္းပပုံ၊ ထြန္ယက္စုိက္ပ်ိဳးျခင္း၊ ၀ါသနာ၊ အစား အေသာက္၊ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ ဘာသာတရား၊ နာမည္ေပးျခင္း၊ ဆုိရုိးစကားမ်ားႏွင့္ ေန႔စဥ္ေနထုိင္ အသက္ရွင္ပုံ စသည္တုိ႔ကုိ ေခၚပါသည္။ ထုိေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းမႈသည္ အလြန္က်ယ္ျပန္႔လွ ပါသည္။ လူတစ္ဦး၏ ဘ၀တစ္ခုလုံးႏွင့္ သက္ဆုိင္ပါသည္။ ယဥ္ေက်းမႈသည္ ယဥ္ေက်းသိမ့္ေမြ႕ျခင္း၊ ပညာရွိျခင္း၊ အလိမၼာရွိျခင္း၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ျခင္းတုိ႔ႏွင့္လည္း ဆုိင္ပါသည္။ လူတစ္ဦး၏ အသက္ရွင္မႈ ေတြးေခၚမႈ တုိ႔ကို ၾကည့္၍ ယဥ္ေက်းသည္ မယဥ္ေက်းသည္ကုိ ဆုံးျဖတ္ၾကပါသည္။ ထုိေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းမႈသည္ အတြင္း သ႑န္၊ အျပင္ သ႑န္ ႏွစ္ခုစလုံးႏွင့္ ဆက္ႏြယ္မႈရွိပါသည္။ ထုိေၾကာင့္ အလြန္က်ယ္ျပန္႔လွေသာ ယဥ္ေက်းမႈ အေၾကာင္းမ်ားထဲမွ စိတ္ႏွင့္ဆုိင္ေသာ ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းကုိ ဤေဆာင္းပါးတြင္ ေရးသား သြားပါမည္။

                စိတ္သည္ဘ၀တစ္ခုလုံး၏ျပတင္းေပါက္

            လူသားတုိ႔၏ အမူအရာ၊ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆုိမ်ား ၀တ္စားေနထုိင္ပုံစံသည္ အမူအက်င့္အားလုံးတုိ႔သည္ တစ္ထြာခန္႔ရွိေသာ စိတ္၏ထိန္းခ်ဳပ္မႈ၊ ေမာင္းႏွင့္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ အျပင္ လူသားတုိ႔၏ အေျမာ္အျမင္၊ ဥာဏ္ပညာ၊ အရည္အေသြးတုိ႔သည္လည္း စိတ္၏ အရည္အေသြး တစ္ရပ္ျဖစ္ပါသည္။ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ျခင္း၊ ရုိင္းစို္င္းမႈတုိ႔သည္လည္း စိတ္၏ စီမံမႈေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

                အျမင္က်ယ္ျခင္းႏွင့္ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းျခင္း တုိ႔သည္လည္း စိတ္ႏွင့္ သက္ဆုိင္လ်က္ရွိ ပါသည္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ျခင္းႏွင့္ ေနာက္က်က်န္ျခင္း တုိ႔သည္လည္း စိတ္နွလုံး၏ စြမ္းေဆာင္ရည္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဘာသာတရားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ယုံၾကည္ျခင္းႏွင့္ ရင့္က်က္မႈတုိ႔သည္ စိတ္ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိေၾကာင့္ စိတ္သည္ လူတစ္ဦး၏ ဘ၀တစ္ခုလုံးကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ေသာအရာ ျဖစ္သည္။ ေကာင္းသည္ဟု ရႈျမင္ပါက အရာအားလုံးသည္ အေကာင္းျဖစ္သြားၿပီး မေကာင္းဟု ဆုံးျဖတ္ပါက အႏၱရာယ္မ်ားသြား ပါသည္။ ထုိအျပင္ လူတစ္ဦးသည္ စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ေနထုိင္ပါက ေကာင္းေသာအရာကုိ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ၿပီး စိတ္ဆင္းရဲပါက အရာအားလုံးကုိ ဆုံးရႈံးႏုိင္ပါသည္။ စိတ္သည္ လူတစ္ဦးကုိ ဖ်က္ဆီးႏုိင္သကဲ့သုိ႔ လူတစ္ဦးကုိ ေကာင္းမြန္စြာ တည္ေဆာက္ႏုိင္သည္။ ထုိေၾကာင့္စိတ္သည္ လူဘ၀တစ္ခုလုံးအတြက္ ျပတင္းေပါက္ပင္ ျဖစ္သည္။

မဖိတ္ေခၚထားသည့္ ဧည့္သည္မ်ား

              အိမ္တြင္ေမြးေန႔ပြဲ၊ ခရစ္စမတ္ပြဲ .... စသည္တုိ႔ကုိ က်င္းပေသာအခါ ခင္မင္ ရင္းႏွီးသူမ်ားကုိ ဖိတ္ၾကားၾကပါသည္။ သူစိမ္းတစ္ရံစာေတြကုိေတာ့ ဖိတ္ေခၚေလ့မရွိပါ။ သုိ႔ရာတြင္ တစ္ခါတေလမွာ သူတုိ႔ လည္းပါလာ တတ္ပါသည္။ ထုိ႔အျပင္ အလြန္ရင္းႏွီးသည့္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားက မဖိတ္ေခၚပဲ ေရာက္လာၾကပါေသးသည္။ သည္လုိေရာက္လာသည့္ အခါမ်ိဳးတြင္ ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္ရပါသည္။

             ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ ပြဲမ်ားကုိ ဖိတ္စာမပါလွ်င္ သြားလုိ႔မရပါ။ယခုလုိ ျပဳရသည္မွာ လုံၿခံဳေရးအတြက္ သာမက ထုိင္ခုံကုိ အတိအက် ထားရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ သည္လုိပြဲေတြကုိ မတက္ေရာက္ႏုိင္သည့္အခါ အခ်ိန္မီ အေၾကာင္းၾကားရပါသည္။ ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ RSVP ဟု ေရးထားပါသည္။ ျပင္သစ္လုိ “ေက်းဇူးျပဳ၍ အေၾကာင္းျပန္ပါ” ဟု ဆုိလုိပါ၏။

                 လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္က မထင္ရွားသည့္ ေတာၿမိဳ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႕တြင္ ေမြးေန႔

ပြဲငယ္ေလးတစ္ခုက်င္းပခဲ့ပါသည္။ ဘုရင္တကာတုိ႔၏ ဘုရင္ ေမြးဖြားေသာ္လည္း အခမ္းအနားကုိ နန္းေတာ္တြင္ မဟုတ္ဘဲ ႏြားတင္းကုပ္တြင္ က်င္းပပါသည္။ ေမြးေန႔ရွင္၏ မိဘေတြက ဆင္းရဲေသာေၾကာင့္ မည္သည့္ အစားအေသာက္ႏွင့္မွ် ဧည့္ခံေကၽြးေမြးႏုိင္ျခင္း မရွိပါ။ ဖိတ္ေခၚျခင္း ခံရေသာသူေတြကလည္း အနည္းငယ္သာ ရွိၿပီး လယ္ကြင္းထဲက သုိးထိန္းေတြ ျဖစ္ပါ၏။ အျခားမည္သူ႔ကုိ အသိမေပးပါ။ သုိ႔ရာတြင္ မဖိတ္ေခၚပဲ ေရာက္ရွိသူမ်ား ရွိပါသည္။ အခ်ိန္မီေတာ့ မဟုတ္ပါ။ မုိင္တစ္ေထာင္ေက်ာ္ ေ၀းေသာအရပ္မွ လာရသည့္အတြက္ သုံးလမွ တစ္ႏွစ္အထိၾကာႏုိင္သည္ဟု ခန္႔မွန္းၾကပါသည္။ မာဂုပညာရွိမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ေမြးမည့္ေနရာႏွင့္ ေန႔ရက္ကုိလည္း အတိအက် မသိၾကပါ။ ေကာင္းကင္မွ ၾကယ္တစ္စင္းကုိ ၾကည့္ၿပီး စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖင့္ လာေရာက္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ (မ ၂း၁၁)