ေမာ္ကြန္းတုိင္

(ေဒါက္တာေဖျမတ္၀င္း)

                    ဘယ္အခါမွ  မေမ့အပ္ေသာအရာမ်ားကုိ  ကၽြႏု္ပ္တုိ႔သည္  နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္    မွတ္တမ္းတင္ထား
ၾကသည္။  ေနာင္လာေနာက္သားတုိ႔၏   ႏွလုံးသားမ်ားက     ေမ့ေဖ်ာက္သြားမည္စုိး၍     စာရြက္၊  သစ္သား
ေက်ာက္ျပား  စသည္တုိ႔ေပၚတြင္          ေရးသားထြင္းထုလ်က္  ေမာ္ကြန္းတင္ထားၾကသည္။      ထုိေၾကာင့္
ေမာ္ကြန္းဆုိသည္မွာ  ေက်ာက္ျပားေပၚ၌သာမက      လူ႔ႏွလုံးသားတြင္ပါ  ကမၸည္းထုိး  ထားရမည့္အရာျဖစ္
သည္။  သည္လုိ  ေခၽြးႏွင့္ေသြးတုိ႔ျဖင့္  ရင္း၍စုိက္ထူခဲ့ေသာ       မွတ္တုိင္အခ်ိဳ႕  ကၽြႏု္ပ္တုိ႔  ျမန္မာခရစ္ယာန္
သမုိင္းတြင္ရွိပါသည္။
                 လြန္ခဲ့သည့္  သုံးလေလာက္က  က်ိဳကၡမီသုိ႔         သိကၡာေတာ္ရဆရာႀကီးေဒါက္တာ  ဦး၀င္းတင္
ႏွင့္အတူ  ေရာက္ခဲ့ပါသည္။   ကၽြန္ေတာ္(၂)ႏွစ္၊ (၃)ႏွစ္သားအရြယ္  ေလာက္ကေနထုိင္ခဲ့ဖူးေသာ  ပင္လယ္
ကမ္းေျခ  ေတာၿမိဳ႕ကေလးျဖစ္ပါ၏။       ယခုအခါတြင္  ေရလယ္ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားႏွင့္  ေ    န႔စဥ္ဘုရားဖူး
သူမ်ားရွိေသာ္လည္း  ဒီတံငါအလုပ္ျဖင့္     အသက္ေမြးရသည့္  ၿမိဳ႕ကေလးသည္       ေခတ္ႏွင့္အမွီလုိက္ၿပီး
ႀကီးပြါးတုိးတက္လာျခင္းမရွိေသးပါ။
                ငယ္စဥ္က  ကိ်ဳကၡမီႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး       ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေသာအရာ      ႏွစ္ခုသာက်န္ရွိပါသည္။
တစ္ခုမွာ  သဲေသာင္ေပၚတြင္       တူးရြင္းျပားေလးႏွင့္  သဲအိမ္ေဆာက္ၿပီး၊        ေရထဲမဆင္းရဲေသာေၾကာင့္
ေဖေဖ၀ယ္ေပးသည့္  ပုံးနီကေလးျဖင့္    ပင္လယ္ေရကုိခပ္ခ ်ိဳးခဲ့ရသည့္အျဖစ္ပါ။        ေနာက္တစ္ခုကေတာ့
ထုိကမ္းနားသုိ႔  ျဖတ္သြားစဥ္တစ္ခ်ိန္တြင္   ေမေမေျပာခဲ့သည့္စကားတစ္ခြန္း  ျဖစ္ပါ၏ ။      “မမဟက္ဆဲလ္
တင္းရဲ႕ သခၤ်ိဳင္းဂူေလး”   တဲ့။   မိခင္ရဲ႕  ေလသံတြင္  ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈမ်ား      ေရာယွက္ေနသည့္အတြက္
ထုိနာမည္ကုိ  ကၽြန္ေတာ္ေမ့မရႏုိင္ခဲ့ပါ။      သုိ႔ေသာ္ေမေမခ်စ္ျမတ္ႏုိး၍         ေလးစားေသာ  မမဟက္ဆဲလ္
တင္း  အေၾကာင္းကုိေတာ့  ႀကီးျပင္းလာသည့္အထိ  ေကာင္းစြာမသိခဲ့ပါဘူး။

                ၁၉၉၃ခုေရာက္မွ   ကြန္ဂုိႏုိင္ငံမသြားမီ  အေမရိကန္ႏွစ္ျခင္း      သာသနာရုံးခ်ဳပ္တြင္    ေစာင့္ေနရ
စဥ္  ဆရာယုဒႆန္အေၾကာင္းေရးသားထားေသာ       စာအုပ္ကုိ  ေတြ႕ရွိခဲ့ပါသည္။       ထုိေနာက္  ဖတ္႐ႈခဲ့
သည့္အရာမ်ားသည္     ႏ်စ္ေပါင္းၾကာေညာင္းသည္ႏွင့္အညီ         ေမ့ေဖ်ာက္လုမတတ္  ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။
လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေရာက္ခါမွ  Rosalie  Hall  Hunt  ေရး၍           ပါေမာကၡ ေဒါက္တာေစာလိႈင္ဘြားက  အမ်ား
ျပည္သူဖတ္႐ႈႏုိင္ရန္        ျမန္မာဘာသာျပန္ေပးထားသည့္  “ဆရာႀကီးယုဒႆန္၏သမုိင္းေၾကာင္း”  စာအုပ္
ကုိ  ေတြ႕ရွိလွ်က္၀ယ္ယူခဲ့ပါသည္။    လက္ရွိေခတ္အေျခအေနထိတုိင္ေအာင္         စုံလင္စြာေရးထားသည့္
သမုိင္းျဖစ္ပါ၏ ။   သက္ဆုိင္သူအားလုံးကုိ  အထူးေက်းဇူးတင္ပါသည္။
               ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ၿပီးရင္ထဲမွ  အသစ္တဖန္  ျဖစ္ေပၚလာေသာခံစားခ်က္မ်ားကုိ           ေ၀ငွလုိသည့္
အျပင္  က်ိဳကၡမီမွ    သင္းအုပ္ဆရာေလး  ေစာမူးေတာ ၏  ေမတၱာရပ္ခံခ်က္ကုိ  သတိရလ်က္    ဤေဆာင္း
ပါးကုိ  ေရးခဲ့ပါသည္။
              မမဟက္ဆဲလ္တင္း  ေခၚ      Ann  Hasseltine Judson    ကုိ  အေမရိကန္ႏုိင္ငံ၊     Massachusetts 
ျပည္နယ္၊  Bradford ၿမိဳ႕တြင္၁၇၈၉ခု         ခရစ္စမတ္အခ်ိန္တြင္  ေမြးဖြားခဲ့ပါသည္။       အက္ဒုိႏုိင္းဂ်ဒ္ဆင္
(Adoniram Judson) ႏွင့္  စေတြ႕ခ်ိန္         အလြန္ေခ်ာေမာလွပသည့္        မိန္းမေကာင္းတုိ႔၌     ရွိအပ္သည့္
အရည္အေသြး  အားလုံးပုိင္ဆုိင္ထားသူတစ္ဦးျဖစ္ေနပါၿပီ။  လက္ထပ္ရန္       ယုဒႆန္က  ေတာင္းခံေသာ
အခါ   မည္သည့္အေျခအေနသုိ႔      ေခၚေဆာင္ေနမွန္း   အဲန္း(Ann)  ေကာင္းစြာသိပါသည္။        ယုဒႆန္
ေနာက္လုိက္လွ်င္  မိမိအိမ္ကုိ  ထာ၀ရစြန္႕ခြါလွ်က္          အျခားကမၻာတစ္ခုတြင္        ေသသည့္တုိင္ေအာင္
ဘ၀ကုိျမွပ္ႏွံရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း   နားလည္ပါသည္။    သုိ႔ေသာ္  သူမသည္လည္း          သူ၏ခ်စ္သူကဲ့သုိ႕ပင္
စာေရးဆရာ Syme  ရဲ႕  “အင္း၀ခရီး”  ထဲက      “ေရႊကမ္းေျခ”   ျမန္မာျပည္ကုိ       အိပ္မက္  မက္ေနသူျဖစ္
ပါသည္။   ေ၀းလံေသာႏုိင္ငံျခာ္းသုိ႔  သူတုိ႔ထြက္ခြါခဲ့ခ်ိန္တြင္      မိမိဒုိင္ယာရီထဲတြင္      အဲန္းက  ေအာက္ပါ
အတုိင္း  ေရးခဲ့ပါသည္။
                အုိ...... အေမရိကာ၊  ကၽြန္မရဲ႕ေမြးရပ္ေျမ၊  သင့္ကုိအမွန္ပင္  ခြဲရေတာ့မွာလား။     မိဘ၊ အစ္မႏွင့္
ခ်စ္လွစြာေသာမိတ္ေဆြမ်ား၊    လူငယ္ဘ၀က႐ႈခင္းေတြကုိ       တကယ္ပင္ခြဲရေတာ့မည္။      ကေလးဘ၀
ကတည္းက  ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ႏွစ္မ်ားႏွင့္ႀကီးျပင္းလာရသည့္     ဇာတိၿမိဳ႕  ဘရက္ေဖါ့ (f) ကေလး ..... အားလုံး
ကုိ  ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။  သင္တုိ႔ကုိ  ဘယ္ေတာ့မွ  မေမ့ပါဘူး။
             အဲန္းနဲ႕  အက္ဒုိႏုိင္းရမ္းတုိ႔   ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ဆီမလာေရာက္မီ  ရာသက္ပန္ထားရစ္၍   ေပးဆပ္ခဲ့ရသည့္
အဖုိးအခက  အလြန္မွႀကီးမားပါသည္။   သူတုိ႔ေနထုိင္ခဲ့ေသာ    နယူးအဂၤလန္နယ္ေျမသည္       အလြန္လွ
ပါသည္။  အထူးသျဖင့္  ေဆာင္းရာသီမကူမီတြင္  ေရာင္စုံခ်ယ္ထားေသာ  သစ္ရြက္မ်ား (Autumn Leaves)
ေၾကာင့္   အလြန္ၾကည္ႏူးဖြယ္  ေကာင္းလွေပသည္။
               ထုိခ်စ္သူႏွစ္ဦးသည္  မိမိတုိ႔ဘ၀ရဲ႕  ဖူးငုံပြင့္လန္းစခ်ိန္၌  သည္ေလာက၏      သာယာမႈမ်ားကုိစြန္႕
၍   အႏၱရာယ္ဒုကၡဆင္းရဲႏွင့္     ျပည့္ႏွက္ေနေသာအနာဂတ္ထဲသုိ႔     ေျခစုံပစ္၀င္ခဲ့သည္။  ေအးခ်မ္းသာယာ
သည့္ကမ္းေပၚတြင္   ေနႏုိင္လ်က္နဲ႕    မုန္တုိင္းျပင္းထန္စြာ  က်ေနေသာ      ပင္လယ္ထဲသုိ႔လာေရာက္ခဲ့ၾက
သည္။   သူတုိ႔၏  ပ်ားရည္ဆမ္းခရီးသည္  ဇိမ္ခံသေဘၤာမဟုတ္ဘဲ        လႈိင္းမူးဒဏ္ကုိ ၾကာရွည္စြာ  ခံစားရ
သည့္     ေရွးေခတ္က  ရြက္သေဘၤာငယ္ေလးေပၚ၌   ျဖစ္ၿပီး၊   ကုန္းပတ္ေပၚတြင္       တင္ေဆာင္ထားေသာ
ၾကက္၀က္မ်ားႏွင့္အတူ  ခရီးျပဳခဲ့ရပါသည္။
                  ျမန္မာျပည္သုိ႔မေရာက္မီ  အႏၵိယတြင္          မေရရာမေသခ်ာေသာအေျခအေန မ်ားႏွင့္ႀကံဳေတြ႕
လ်က္  ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရပါေသးသည္။   တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ  ျမန္မာျပည္သြားမည့္   သေဘၤာေပၚသုုိ႔ေရာက္
ရွိခဲ့သည္။   သေဘၤာ၏ကုန္းပတ္ေပၚ၌ပင္  အဲန္းသည္  မီးဖြားရပါသည္။        ထုိသားဦးသည္လည္း  အသက္
မပါေသာေၾကာင့္  ပင္လယ္ထဲတြင္ပင္  သၿဂၤိဳလ္  ခဲ့ရသည္။
                ၁၈၁၃ခု၊  ဇူလုိင္လထဲတြင္  ရန္ကုန္သုိ႔ဆုိက္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။        ထုိအခ်ိန္တြင္ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သည္
ျမန္မာျပည္၏ၿမိဳ႕ေတာ္မဟုတ္ပါ။        ျမန္မာဘုရင္  ထီးနန္းစုိက္ရာ      ေနျပည္ေတာ္သည္  အင္း၀၌ျဖစ္ပါ၏
သေဘၤာေပၚမွေန၍  ရန္ကုန္ကုိ   ရႊံႏြံျပင္ႀကီးေပၚတြင္       ၀ါးဓနိႏ်င့္ေဆာက္လုပ္ထားေသာ         တဲအိမ္မ်ား
အျဖစ္ႏွင့္  ျမင္လုိက္ရသည့္အတြက္  စာအုပ္ထဲက  “ေရႊကမ္းေျခ”  ႏွင့္      လြန္စြာျခားနားေၾကာင္း  သိလုိက္
ရပါသည္။   ကုန္းေပၚေရာက္ေသာအခါတြင္လည္း     ဖုံအလိမ္းလိမ္းတက္ေနသည့္လမ္းမ်ား၊       ညစ္ပတ္နံ
ေစာ္၍  ျခင္၊  ယင္ေပါေသာ   ပတ္၀န္းက်င္ကုိ  ေတြ႕ၿပီး  ပုိ၍ပင္စိတ္ဓါတ္က်သြားပါသည္။
               ျမန္မာျပည္၌  ယုဒႆန္ဇနီးေမာင္ႏွံ          ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ       ခရီးသည္     အလြန္ပင္ခက္ခဲ၍
ႀကမ္းတမ္းပါသည္။  အင္း၀လက္မရြံေထာင္ႏွင့္      ေအာင္ပင္လယ္အက်ဥ္းစခန္းတြင္      (၂) ႏွစ္နီးပါး  ေနခဲ့
ရသည့္  ခင္ပြန္းသည္ အသက္ရွင္ရန္အတြက္  အဲန္းေပးဆပ္ခဲ့ရေသာအဖုိးအခကုိ          မည္သုိ႔မွ်  တုိငး္တာ
၍မရႏုိင္ပါဘူး။  ေထာင္၀င္စာေတြ႕ေသာအခါ၌   ႏွလုံးသားမရွိသည့္      မင္းမႈထမ္းမ်ားကုိ  အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ
မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြး၊  အသနားခံခဲ့ရသည္။
                   အဲန္းသည္  ရင္ေသြးငယ္ေလး  ႏွစ္ေယာက္နဲ႕  ေသကြဲ  ကြဲခဲ့ရသည့္အျပင္       အျခားေလာကဓံ
ရဲ႕အျပင္းထန္ဆုံးနဲ႕  အဆုိး၀ါးဆုံးေသာ  ရုိက္ခတ္မႈမ်ားကုိ  တုိင္းတစ္ပါးျဖစ္သည့္   ဤနယ္ေျမ၌  တစ္ကုိယ္
တည္းရင္ဆုိင္ခဲ့ရသည္။   ၁၈၂၆ခု၊   ေအာက္တုိဘလတြင္         အသက္ (၃၇)ႏွစ္  မျပည့္မီ        သူခ်စ္သည့္
ေရႊကမ္းေျခက  လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ေသာ   ကူးစက္ေရာဂါမ်ိဳးစုံ၏   ဒဏ္ကုိ  မခံႏုိင္ေတာ့ဘဲ     သည္ေလာက
ကုိစြန္႔ခြါသြားပါသည္။  ထုိအခ်ိန္မွာလည္း       ခင္ပြန္းသည္  အနား၌  ရွိမေနႏုိင္ပါ။        သူႏွင့္အတူ  မၾကာမီ
ေသရြာလုိက္မည့္  သမီးငယ္ေလးကုိ  ထားရစ္ခဲ့ရသည့္အတြက္       အေသပင္မေျဖာင့္ႏုိင္ပါ။  သုိ႔ေသာ္   သူ
ခ်စ္ေသာ  ျမန္မာမ်ားကုိ   အသက္ထက္ဆုံးအလုပ္အေကၽြးျပဳလ်က္          ျမန္မာျပည္တြင္  ေခါင္းခ်လုိသည္
ဆုိသည့္  အဲန္း၏ဆႏၵကေတာ့  ျပည့္ေျမာက္ခဲ့ပါၿပီ။         သူေနာက္ဆုံးေျပာေသာစကားမွာလည္း  ျမန္မာလုိ
ပင္ျဖစ္သည္။
                      အဲန္းဂ်ဒ္ဆင္၏  ႀကီးမားေသာေမတၱာ၊   ဇြဲသတၱိ၊   သစၥာရွိမႈ ႏွင့္        ခုိင္ၿမဲေသာယုံၾကည္ျခင္း
သည္   ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၀ိညာဥ္အသက္တာအတြက္  ထာ၀စဥ္ထြန္းညွိေပးထားေသာ    မီး႐ႈးတုိင္မ်ား  ျဖစ္ပါသည္။
ငါသည္   ေက်းဇူးေတာ္ကုိခ်ီးမြမ္းလ်က္   အားယူ၍ရဲရင္ျခင္းရွိမည္  ဆုိေသာ    ေဆာင္ပုဒ္ကုိ  ျမန္မာျပည္သူ
မ်ားအတြက္  အေမြအျဖစ္  ထားရစ္ခဲ့ပါသည္။   အဲန္းဟက္ဆဲလ္တင္း       ဂ်ဒ္ဆင္သည္  အေနာက္ႏုိင္ငံမ်ား
တြင္  သူရဲေကာင္းတစ္ဦးအျဖစ္  ႐ႈျမင္ျခင္းခံခဲ့ရသည္။  ထုိရာစုႏွစ္၏       အထူးခၽြန္ဆုံး  အမ်ိဳးသမီးျဖစ္သည္
ဟု  သမုိင္းဆရာ   James Hill  က  အသိအမွတ္ျပဳခဲ့သည္။  အေမရိက၌ရွိေသာ       ယုဒႆန္ႏွင့္ပတ္သက္
သည့္ေမာ္ကြန္းတုိင္မ်ားကုိ   သူတုိ႔ဖက္က  ေကာင္းစြာထိန္းသိမ္းထားသည္ကုိ   ေတြ႕ရသည္။        ကၽြႏု္ပ္တုိ႔
က  အက်ိဳးခံစားရသူေတြျဖစ္သည့္အတြက္   ပုိ၍ပင္   ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ထားရန္  လုိပါ၏။
                       မၾကာမီက  မမအဲန္းဟက္ဆဲလ္တင္း  ရဲ႕     အုတ္ဂူရွိရာျဖစ္ေသာ        သာသနာေျမသုိ႔  ကၽြန္
ေတာ္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။  ျမက္မ်ားႏွင့္  သီဟုိပင္  အနည္းငယ္အျပင္           သင္းအုပ္ဆရာ၏  ယုိင္နဲ႔ေနေသာ
အိမ္ကေလးကုိ   ေတြ႕ရပါသည္။     တမံတလင္းအခင္းဘ၀မွ        ဆက္၍မတက္ႏုိင္သည့္     ယာယီ၀တ္ျပဳ
ေဆာင္ႏ်င့္  ၂၀၀၃ခု  က  ခ်ခဲ့ေသာ  အုတ္ျမစ္တုိင္ကုိသာ        ျမင္ရေသးသည့္      မမယုဒႆန္ေအာက္ေမ့
ဘြယ္ခန္းမႀကီးသည္  စိတ္ကူးႏွင့္ပဲ  ရုပ္လုံးေဖာ္ၿပီး   ၾကည့္ခဲ့ရသည္။
                     သုိ႔ေသာ္  အားယူ၍ရဲရင့္စရာေကာင္းသည့္     ျဖစ္ရပ္အခ်ိဳ႕ကိုလည္းေတြ႕ခ့ဲ     ရသည့္အတြက္
ေက်းဇူးေတာ္ကုိ   ခ်ီးမြမ္းပါသည္။   အဲန္းရဲ႕  မူလသခ်ၤိဳင္းသည္    ပင္လယ္ကမ္းပါးေပၚတြင္ရွိၿပီး      ေရတုိက္
စား၍ေရျမွပ္လာေသာေၾကာင့္         ၁၉၃၀ခန္႔တြင္   မူလတန္းေက်ာင္းဆရာႀကီးဦးျပင္း      က  ကုိက္(၅၀၀)
အကြာ၌ရွိေသာ   ေညာင္ပင္ေအာက္သုိ႔ေျပာင္းေရႊ႕ေပးခဲ့သည္။   ၁၉၆၀    ၀န္းက်င္ေလာက္တြင္    ထုိေနရာ
၌  လူသြားလူလာမ်ားလာျပန္သျဖင့္  ဦးပ်ဥ္း၏သားသမက္           သိကၡာေတာ္ရဆရာ ႀကီးဦးေမာဂန္ဘရုိက္
က  လက္ရွိေနရာသုိ႔  ထပ္မံေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့သည္ဟု   ဗုိလ္မွဴးတင့္ေဆြ (ဆရာႀကီးဦးပ်ဥ္း၏သား)  ေျပာၾကား၏
ခ်က္အရ  သိရသည္။
                    (အဲန္း၏  မူလသခ်ၤိဳင္းသည္  ေရတုိက္စားသြားသျဖင့္        ယခ င္သခ်ၤိဳင္းမွ      အၾကြင္းအက်န္
ပစၥည္းအနည္းငယ္ျဖင့္   အထိမ္းအမွတ္ အုတ္ဂူတစ္လုံးတည္ေဆာက္ေပးခဲ့သည္ဟု     မွတ္သားရပါသည္။
အယ္ဒီတာ )
                 ယခုအခါ   အထီးက်န္သာသနာေျမေပၚတြင္  တနဂၤေႏြေန႔တုိင္း          လက္တစ္ဆုပ္စာမွ်ေသာ
၀တ္ျပဳေနသူမ်ားရွိပါေသးသည္။   မိမိ၏ သမုိင္းေပးတာ၀န္ကုိ           နားလည္သည့္  လူငယ္သင္းအုပ္ဆရာ
ေစာမူးေတာက  ဦးေဆာင္လ်က္ရွိပါသည္။   သာသနာျမက္ေတာကုိ        ေရာ္ဘာပင္တုိ႔ျဖင့္  အစားထုိးကာ
ရံပုံေငြရွာရန္  လုံးပမ္းေနသည့္  ဦးက်င္တိတ္ကုိလည္း   ေတြ႕ရပါသည္။
                သည္လုိတစ္ႏုိင္ထမ္းႏုိင္ေသာ၀န္ကုိ   သစၥာရွိစြာသယ္ပုိးခဲ့ၾကသည့္           နာမည္မေဖၚႏုိင္ေသာ
အျခားသူမ်ားစြာလည္းရွိပါသည္။   သုိ႔ေသာ္လည္း            အလုပ္ကုိ  တစ္ဦးေကာင္း၊  တစ္ေယာက္ေကာင္း
လုပ္၍မရပါ။   အားလုံးမွာတာ၀န္ရွိပါသည္။
                ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏  ဘူမိနက္သန္ေျမ၌   ရွိသင့္ရွိအပ္ေသာ  ေမာ္ကြန္းတုိင္ႀကီးတစ္ခု  စုိက္ထူထားရန္
ယေန႔အသင္းေတာ္မ်ားကုိ  ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳေနသူမ်ားက   ႀကိဳးပမ္းလ်က္ေနၾကပါသည္။  သုိ႔ရာတြင္
ေခါင္းေဆာင္ၿပီး  ေနာက္လုိက္မည့္သူမရွိလ်င္  အလကားပါပဲ။   ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း  လုယက္ဖ်က္ဆီး
ခံခဲ့ရသည့္   ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ကုိ  ယေန႔ငုတ္တုိင္ပင္  မေတြ႕ရေတာ့ပါ။  ျပန္အစားထုိးရန္ႀကိဳးစား
ေနေသာ   အဆင့္၌သာ   ရွိပါေသးသည္။
                ယုဒႆန္တို႔၏  ဘ၀ႏွင့္ေက်းဇူးကုိ   ရင္း၍   ယူေဆာင္ေပးခဲ့သည့္      ထာ၀ရအသက္ဆုေက်းဇူး
ကုိ   ဘယ္အခါမွ  ျပန္မဆပ္ႏုိင္မွန္း  ကၽြႏု္ပ္တုိ႔သိပါသည္။          ဂုဏ္ျပဳထုိက္သူကုိ  ဂုဏ္ျပဳျခင္းသည္လည္း
ျမန္မာတုိ႔ရဲ႕ဓေလ့ပင္   ျဖစ္သည္။   သုိ႔ရာတြင္  သာသနာ့အေမြအႏွစ္ကုိ      ထိန္းသိမ္းရာတြင္ေတာ့  ရန္ကုန္
မႏၱေလး  (အင္း၀၊ေအာင္ပင္လယ္)  ေမာ္လၿမိဳင္တုိ႔ႏွင့္စာလွ်င္  က်ိဳကၡမီသည္  အထီးက်န္လွ်က္ရွိပါသည္။
             ေယ႐ႈခရစ္ေတာ္သည္   ဘုရားသခင္ႏွင့္  လူသားအားလုံးတုိ႔၏ႀကားတြင္ရွိသည့္         တစ္ခုတည္း
ေသာ  ေပါင္းကူးတံတားျဖစ္သလုိ   ယုဒႆန္မိသားစုသည္လည္း      ျမန္မာျပည္သားမ်ားရဲ႕ႀကား၌  ရွိသည့္
ဘုရားသခင္ေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့ေသာ  ေပါင္းကူးပင္ျဖစ္သည္။        ေပါင္းကူးတံတားျဖစ္ဖုိ႔   သူတုိ႔အားလုံးမည္မွ်
ေပးဆပ္ခဲ့ရေၾကာင္း   ထပ္၍ေဖာ္ျပရန္   လုိမည္မထင္ပါ။
               သည္ေလာကသည္  သူတုိ႔ႏွင့္မထုိက္တန္ပါဘူး။       ထိုသူတုိ႔သည္      ငါတုိ႔မပါဘဲ  စုံလင္ျခင္းသုိ႔
မေရာက္ရမည့္အေၾကာင္း  ဘုရားသခင္သည္       ငါတုိ႔အဖုိ႔       သာ၍ျမတ္ေသာ       က်းဇူးကုိ  ႀကံစည္ခဲ့ပါ
သည္။ ( ေဟၿဗဲ  ၁၁း၃၈၊၄၀)  ထုိသူတုိ႔ကလည္း  ရက္ေရာစြာပင္  လုိက္ေလ်ာလ်က္  ေပးဆပ္ခဲ့ၾကသည္။
              ယုဒႆန္တုိ႔၏  ပုခုံးေပၚရပ္ၿပီးေတာ့မွသာ       ကၽြႏု္ပ္တုိ႔        ေကာင္းကင္ေရႊျပည္၏  တဖက္ကမ္း
ကုိျမင္ခဲ့ရသည္။   သူတုိ႔လႊဲေပးခဲ့ေသာ   တာ၀န္ကုိ  ကၽြႏုပ္တုိ   ဘိုးေဘးမ်ားက      ေက်ျပြန္စြာ  ထမ္းေဆာင္
ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။   ကၽြန္ေတာ္တို႔  အလွည့္ေရာက္မွ  ရာဇ၀င္မရုိင္းသြားဖို႔  အေရးႀကီးပါသည္။
                 တကယ္ေတာ့   ယုဒႆန္တုိ႔၏  ေမာ္ကြန္းတုိင္ႀကီးသည္  ဘုရားသခင္က          ေကာင္းကင္ဘုံ
၌  အာဇာနည္ဗိမၼာန္တြင္  စုိက္ထူထားၿပီးပါၿပီ။   ျမန္မာျပည္၌ ထားရွိသည့္        ေမာ္ကြန္းတုိင္မ်ားက   သူတို႔
ထက္  ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ပင္ျဖစ္သည္။        သည္လုိျပဳရေသာ  အက်ိဳးကုိ  ယေန႕     ျမန္မာမ်ားသာမက
ေနာင္လာေနာက္သား  ေတြပါ  ခံစားၾကရသည္။
            ယေန႔  က်ိဳကၡမီ၌  ဘုရားသခင္က  တမင္တကာပင္      ထားရစ္ေပးလ်က္ရွိေသာ      အထီးက်န္ျဖစ္
ေနသည့္  မမယုဒႆန္ရဲ႕  ေမာ္ကြန္းတုိင္ေလးက   ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အားလုံးကုိ  စိတ္ေခၚလ်က္ရွိ  ပါ၏။

(၂၀၁၀ခု၊  ဇူလုိင္လထုတ္   ျမန္မာ့တမန္မဂၢဇင္းမွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပသည္)