မြန္လူမ်ိဳးတုိ႔၏ေမတၱာရွင္၊မမ မက္စ္ေဗးလ္

                                                  မြန္လူမ်ိဳးတုိ႕၏မမ၊မာတုရ (မမ မက္စ္ေဗးလ္)

          မြန္လူမ်ိဳးတုိ႕၏မီးတုိင္သဖြယ္ထြန္းလင္းေရာင္ျခည္ျဖာခဲ့ေသာ၊ေမတၱာေစတနာမ်ားျဖင့္အေစခံခဲ့ေသာ
သူမွာမစၥဆယ္လ္မာ မာသ မက္စ္ ေဗးလ္(Miss selma martha maxville) ပင္ျဖစ္သည္။    သူမအားမြန္လူမ်ိဳး
တုိ႕အေနျဖင့္ယေန႔တုိင္းအမွတ္ရေနသည့္တုိင္ေအာင္ခရစ္ေတာ္၏ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအားျဖင့္မြန္လူမ်ိဳးမ်ားၾကား
အေစေတာ္ကုိခံခဲ့သူျဖစ္သည္။
            မမ မက္စ္ေဗးလ္ကုိအေမရိကန္ျ၀ည္၊မစၥစပီနယ္၊ကိတ္ေတာင္း(Cape Town)ၿမိဳ႕တြင္၁၈၈၃ခု၊ေဖေဖၚ
၀ါရီလ(၂၆)ရက္တြင္ေမြးဖြားခဲ့ပါသည္။သူမ၏မိခင္သည္သားသမီးမ်ားအနက္ ကုိယ္က်ိဳးစြန္႔ကာသာသနာျပဳ
သူတစ္ဦးရရန္   ဆုေတာင္းေလ့ရွိသည္။သူမသည္     မိခင္က်န္းမာေရးမေကာင္းစဥ္အစြမ္းကုန္ျပဳစုေပးခဲ့ၿပီး၊
မိခင္ကြယ္လြန္သြားသည့္အခါ၊သူနာျပဳသင္တန္းတက္ေရာက္ၿပီး၊ကင္တာကီျပည္နယ္တြင္က်မ္းစာေက်ာင္း
ထပ္မံတက္ေရာက္ကာေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။သာသနာျပဳရန္ျမန္မာျပည္ရွိ၊ေမာ္လၿမိဳင္သုိ႕  (၁၉၁၆)တြင္ေရာက္
ရွိ ခဲ့ၿပီး    အေမရိကန္ေဆးရုံဟုလူသိမ်ားေသာ     (Ellen Mitchell Memorial Hospital)တြင္သူနာျပဳအုုပ္ျဖင့္
ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါသည္။       ေဆးရုံတြင္(၃၃)ႏွစ္ၾကာအမွဳေတာ္ထမ္းခဲ့ၿပီး  ၊လုုပ္သက္ကုန္သြားေသာ္လည္းမိမိ
ီႏိိုင္ငံသုိ႕မျပန္ဘဲ(၁၉၄၀)တြင္မုဒုံၿမိဳ႕နယ္၊ကမာ၀က္၊    သိမ္ကုန္းရြာတြင္ေဆးရုံတစ္ခုဖြင့္ကာမြန္လူနာမ်ားကုိ
ကုသျပဳစုေပးခဲ့သည္။

            (၁၉၄၁)ဒုတိယကမၻာစစ္ျဖစ္ေသာအခါအႏၵိယျပည္သုိ႕စစ္ေျပးေရွာင္ခဲ့ၿပီး၊    စစ္ျပီးေသာအခါ(၁၉၄၇)
တြင္ကမာ၀က္၊သိမ္ကုန္းရြာသုိ႕ျပန္လာကာေဆးရုံးျပန္လည္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါသည္။    (၁၉၅၀)ေဖေဖၚ၀ါရီလ(၁၈)
ရက္တြင္ကမာ၀က္ရြာမွ        ကေလးငယ္တစ္ဦးအားေဆးကုသရန္ေမာ္လၿမိဳင္ေဆးရုံသုိ႕ပုိ႕ေဆာင္ၿပီးအျပန္
တြင္ကမာ၀က္ရြာႏွင့္    (၃)မုိင္အကြာေနရာတြင္ကားကုိေတာ       လမ္းထဲေမာင္းေစၿပီးျပန္ေပးဆြဲျခင္းကုိခံရ
ေလသည္။ယင္းကားထဲတြင္သူနာျပဳဆရာမေဒၚျမတင္၊  ကားသမားဦးစစ္အင္တုိ႕ပါ၀င္သည္။    ( ၂)ရက္ခန္႕
ၾကာေသာ္ေရႊတစ္က်ပ္သား        ၊ေငြတစ္ေသာင္းႏွင့္ျပန္လာေရြးရန္အေၾကာင္းၾကားသည္။       မမ၏စာတြင္
သင္တုိ႕တြင္ေရႊမရွိ၊ေငြမရွိေၾကာင္းငါသိသည္။ငါအားေရြးရန္မလုိ၊     ဘုရားသခင္ငါႏွင့္အတူရွိသည္ဟုစာျပန္
ေလသည္။
               မမ မက္စ္ေဗးလ္အားကမာခ်ိဳင့္ ရြာလယ္ေတာတဲတစ္ခုတြင္သံႀကိဳးခတ္ကာ    (၃)ရက္အၾကာခ်ည္
ေႏွာင္ထားခဲ့ပါသည္။ထုိေနာက္မမကုိခ်စ္ေသာ၀က္တဲရြာမွ    မြန္လူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ေသာ     ရြာသူႀကီးဦးပန္းဇႏွုင့္္
ရြာသား(၁၂)ေယာက္      ဦးပု၊ဦးပဲ၊ဦးဂ်ာလီ၊ဦးသာအိမ္၊ဦးဂု၊ဦးအတီ၊ဦးကြန္ကလုိ၊ဦးေအာင္စိန္၊ဦးလွိဳင္၊ဦးပန္း
တုိင္၊ဦးအဒူကရင္၊ဦးပါေလးတုိ႕က   တဲတုိင္ကုိလႊႏွင့္ျဖတ္ကာမမအား      လွည္းေပၚတင္ၿပီးမုဒုံဖက္သုိ႕ကယ္
ထုတ္ခဲ့ သည္။ သုိ႕ေသာ္လမ္းခုလပ္တြင္ျပန္ေပးသမားမ်ားက       စတင္းဂန္းမ်ားျဖင့္    ပစ္ခတ္ရာလွည္းေပၚ
တြင္ပင္အသက္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းခဲ့ရေလသည္။ျပန္ေပးသမားမ်ားသည္         မြန္လူမ်ိဳးမ်ား    မဟုတ္ေၾကာင္းသိရၿပီး၊
သြားေရာက္ကယ္တင္ခဲ့သူမြန္လူမ်ိဳးမ်ားသာ  မမနဲ႕အတူကြယ္လြန္ခဲ့ရရွာသည္။      ဦးေအာင္စိန္တစ္ဦးသာ
အသက္ရွင္က်န္ခဲ့သည္။

             ထုိေၾကာင့္ေသဆုံးသြားသူမမႏွင့္     တကြမြန္လူမ်ိဳးမ်ားအား      သတိရေစျခင္းအားျဖင့္ေညာင္ကုန္း
ရြာလမ္း၀တြင္လြမ္းေစတီတစ္ဆူကုိတည္ထားၾကရာ       ယေန႕ထက္တုိင္ေတြ႔ျမင္ႏုိင္ေပသည္။    မမ မက္စ္
ေဗးလ္သည္  မိမိတုိင္းျပည္ကုိစြန္႕ခြါကာဘာသာမတူ၊      လူမ်ိဳးမတူ၊ဓေလ့စရုိက္မတူလူမ်ိဳးအၾကားမိမိကုိယ္
မိမိအပြန္းအပဲ့ခံကာ       အေစခံခဲ့ေသာသူ၊    အသက္ဆုံးသည့္တုိင္ေအာင္မြန္လူမ်ိဳးမ်ားကုိခ်စ္ေသာစိတ္ႏွင့္
မိမိတတ္ႏုိင္သည့္ေဆး၀ါကုသမွဳအားျဖင့္အေစခံခဲ့သူ၊       မမ မက္စ္ေဗးလ္သည္သည္ေသလြန္ေသာ္လည္း
မြန္လူမ်ိဳးမ်ားက  မေမ့ႏုိင္ေၾကာင္း “လြမ္းေစတီ ”  က သက္ေသထူေနပါသည္။

(မြန္ႏွစ္ျခင္းအသင္းေတာ္မ်ားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္၊မြန္ခရစ္ယာန္စာေပႏွင့္ယဥ္ေက်းမွဳေကာ္မတီမွထုတ္ေ၀ေသာစာအုပ္

မွေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပသည္)