ဗ်ာဒိတ္ေတာ္အတုိင္းကုိယ္ေနာ္၏ကၽြန္သည္ၿငိမ္၀ပ္စြာစုေတရေသာအခြင့္ကုိကုိယ္ေတာ္သည္ ယခ ုတြင္ေပးေတာ္မူ၏ ဟုရင္လိႈက္သဲပါစကားဆို၍ေခၚေတာ္မူျခင္းေရာက္လာမည္ကုိ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ဆည္းၿကိဳေသာသူသည္ ေလာကတြင္ရွိပါ၏။
ထိုသူသည္ယုံၾကည္ျခင္းကုိျမွားါအသြင္ျဖစ္ေစၿပီးသမၼာတရား၏ေလးညွိဳ႕တြင္တပ္ဆင္ကာ ဘုရား သခင္၏ပစ္ခတ္စီမံ၇ာကုိဦးလည္မသုန္စုိင္းႏွင္းခဲ့ပါသည္။ဘုရားသခင္အတြင္ လူအမ်ားအတြက္ ဆုိလွ်င္ရြက္က်ပင္ေပါက္ပမာေရေျမမေရြး ေနရာေဒသမေရြးေရာက္ရာ ထားရာမွာေက်နပ္ေပ်ာ္ေနတတ္ သလုိေရႊေငြဥစၥာ ပကာသနကုိ တစ္စုိးတစ္ေစ႔မွ်လုိလားဟန္လည္းမရွိပါ။
ထုိသူသည္သူတတ္သိေသာဓမၼပညာအလင္းျဖင့္ ေလာကအေမွာင္ကုိ ပယ္ခြင္းကာလူမ်ားအား အလင္းသုိ႔ေဆာင္ယူရန္သာ ေလာဘေဇာသန္ေန၏။
ထုိသူ၏အမည္မွာ “ေဂ်ာ့ခ်္ဒါနာဘုိ့ဒ္မန္” ျဖစ္သည္။ ၁၈၀၁ခုႏွစ္၊ေဖေဖာ္၀ါရီလ(၈)ရက္တြင္အေမ ရိကန္ျပည္၊ မိန္းနယ္မွာေမြးဖြားၿပီး သူ၏ဖခင္မွာသင္းအုပ္ဆရာျဖစ္သည္။ ဖခင္ေျခရာကုိနင္းရုံသာမက၊ဖခင္ ထက္သာေအာင္လွမ္းေလွ်က္ႏုိင္ေသာသားျဖစ္ပါသည္။
၁၈၂၂ခုႏွစ္တြင္တကၠသုိလ္ဘြဲ႕ရၿပီးသူသင္အံတက္ခဲ့ေသာေကာလိပ္ေက်ာင္းမွာေက်ာင္းဆရာ အျဖစ္ျပန္လည္ခန္႔ထားျခ င္းကုိလက္ခံကာ ေနထုိင္စဥ္ သတင္းစာတစ္ေစာင္ကုိ ၁၈၂၂ခု၊ဇြန္လ(၄)ရက္ ေန႔တြင္ အိႏိၵိယျပည္၊စစ္တေကာင္းနယ္၊ ေကာ့ဘဇားအရပ္၌သာသနာျပဳဆရာ ကုိးလ္မန္ေခၚေတာ္မူျခင္းခံရေၾကာင္းဖတ္ရေသာအခါ ဘုိ႕ဒ္မန္စိတ္ႏွလုံးမွာဆရာကုိးလ္မန္း အမႈေတာ္ေဆာင္ေနရာ ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ရခုိင္ျပည္နယ္တြင္အမႈေတာ္ေဆာင္ေနရာလစ္လပ္သြားျပီဟုေတြးမိ သလုိသူ၏ေနရာကုိ ဘယ္သူသြားမည္နည္းဟု ေမးမိသည္။ သူ၏အေမးကုိသူပင္ျပန္ေျဖခဲ့သည္။
““ ငါသြားမည္””
အမႈေတာ္ေဆာင္ျခင္းအိပ္မက္သည္ သူ၏ႏွလုံးသား၌ျဖစ္တည္ကိန္း၀ပ္၌ ျမန္မာျပည္သုိ႔ လာ ေရာက္ရန္ထုိအခ်ိန္ကစ၍ ရည္ရြယ္ေမွ်ာ္လင့္ေန၏။
၁၈၂၃ခု၊ေမလတြင္ အေမရိကန္ျပည္ႏွစ္ျခင္းအေ၀းသာသနာျပဳအသင္းႀကီးက ဘု႔ိဒ္မန္အား ျမန္မာျပည္သာသနာျပဳအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခန္႔ထားသျဖင့္ ၁၈၂၅ခု၊ေဖေဖာ္၀ါရီလ၁၆ရက္တြင္ ဓမၼပညာသင္ၾကားၿပီး လက္တင္မဂၤလာကုိ ခံယူသည္။
ျမန္မာျပည္မွာ သာသနာျပဳရန္စိတ္အားထက္သန္လွေသာ ဆရာဘုိ႕ဒ္မန္သည္ ၁၈၂၇ခု၊မတ္လ (၂၀)ရက္ေန႔တြင္ သူ၏အမ်ိဳးသမီး ဆာရာေဟာလ္ႏွင့္အတူ သေဘာၤႏွင့္ထြက္လာၿပီးဧၿပီလ(၁၇)ရက္ေန႔ တြင္က်ိဳကၡမီသုိ႔ေရာက္သည္။ က်ိဳကၡမီတြင္ ဆရာယုဒသန္၏မိတဆုိးသမီးေလးမာရိယာ၊ဆရာ၀ိဒ္တုိ႔ႏွင့္ ေတြ႕ရေလသည္။
ဆရာယုဒသန္၊ဆရာ၀ိဒ္ႏွင့္ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္တုိ႔တုိင္ပင္ၿပီးဆရာ၀ိဒ္အားက်ိဳကၡမီၿမိဳ႕၊ဆရာဘုိ႕မန္ အားေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ခ ြဲေ၀ခ်ထားၿပီး ဆရာယုဒသန္က က်ိဳကၡမီတြင္ေနထုိင္ကာႏွစ္ၿမိဳ႕လုံးကုိ လွည့္လည္ အမႈေတာ္ေဆာင္ရန္ဆုံးျဖတ္သည္။
ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္ႏွင့္ဇနီးသည္ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ေပၚ၌အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေပးေသာ ေျမကြက္ေပၚ တြင္ က်ပ္(၂၅၀)တန္အိမ္တစ္လုံးေဆာက္ေနထုိင္ပါသည္။ သူေနထုိင္ရာအနီးတ၀ုိက္တြင္ က်ား၊ဆင္ စေသာသားရဲတိရိစၦာန္မ်ားရွိၿပီး လူဆုိးဓျမမ်ားလည္းရွိရာ တစ္ညတြင္ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္တုိ႔အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ လူဆုိးမ်ားအိမ္ကုိေဖာက္ထြင္း၀င္ေရာက္ၿပီး အဖုိးတန္ပစၥည္းမ်ားခုိးယူသြားျခင္းကုိ ခံရပါသည္။ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ႀကီးမ်ားကစစ္တပ္တြင္ လာေရာက္ေနထုိင္ရန္ေခၚပါေသာ္လည္း တုိင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ မကင္းမကြာေနပါက အမႈေတာ္ကုိေဆာင္ရြက္ႏုိင္ပါမည္ဟုဆုိကာ မေျပာင္းမေရြႊ႕ပဲဆက္လက္ေနထုိင္ေလသည္။
လူဆုိး၊ဓျမ သာရဲတိရိစၦာန္ေပါမ်ား၀န္းရံေနေသာ္လည္း ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္သည္အႏၱရာယ္ကုိ စုိးရိမ္ျခင္းမရွိပါပဲ ဧ၀ံေဂလိတရားကုိေဟာၾကားသည္။ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားကုိ တည္ေထာင္ ဖြင့္လွစ္ျခင္း ေလာကီေလာကုတၱရာပညာရပ္မ်ားကုိ သင္ၾကားေပးသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕တြင္ ႏွစ္ျခင္းသာ သနာအုပ္ျမစ္ကုိ ခုိင္မာစြာခ်မွတ္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။
ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ကုိၿမိဳ႕ေတာ္အျဖစ္သတ္မွတ္လုက္ေသာအခါ က်ိဳကၡမီၿမိဳ႕သည္ လူေနနည္း လာ ေသာအခါ ၁၈၂၇ခု၊ ႏုိင္၀င္ဘာတြင္ဆရာႀကီးယုဒသန္ႏွင့္ ဆရာ၀ိဒ္တုိ႔သည္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ သုိ ေျပာင္းေရြ႕ လာေသာအခါ ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္ႏွင့္သာသနာ၀င္းထဲမွာ အိမ္ေဆာက္ၿပီး အမႈေတာ္ကုိ အတူေဆာင္ရြက္ၾကသည္။
ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္သည္ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ကုိ ႏွစ္ျခင္းသာသနာခုိင္မာစြာအုပ္ျမစ္ ခ်ႏုိင္သည္ျဖစ္၍ ၁၈၂၈ခု၊တြင္ထား၀ယ္ၿမိဳ႕သုိ႔သြားေ၇ာက္ကာ သာသနာဖြင့္လွစ္ဖုိ႔ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္အသင့္ေတာ္ဆုံးျဖစ္သည္ဟု ဆုံးျဖစ္ၿပီး ဆရာယုဒသန္သည္ႏွစ္ျခင္းမေပးရေသးေသာ သူ၏တပည့္ကရင္အမ်ိဳးသား ကုိသာျဖဴကုိ ထည့္ေပးလုိက္သည္။( ၁၈၂၈ခု၊ေမလ(၁၆)ရက္တြင္ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕သာသနာအိမ္အနီးရွိ ေရကန္၌ ကုိသာျဖဴကုိ ႏွစ္ျခင္းေပးသည္။)
ကုိသာျဖဴသည္ကရင္အမ်ိဳးသားထဲ၌ပထမဦးဆုံးခရစ္ယာန္ျဖစ္လာၿပီး ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္ႏွင့္အတူ ကရင္ရြာမ်ားကုိ ဧ၀ံေဂလိတရားေဟာၾကားသည္။
ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္ႏွင့္ဇနီးသည္ ေမာ္လၿမိဳင္မွာကဲ့သုိ႔ထား၀ယ္ၿမိဳ႕မွာလည္း စာသင္ေက်ာင္းမ်ား ဖြင့္လွစ္သည္။ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕မွာလည္း အသင္းေတာ္တစ္ပါးတည္ေထာင္ႏုိင္ခဲ့သည္။ အသင္းသား(၂၀) ေယာက္ရွိရာ (၁၅)ေယာက္မွာကရင္လူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ စိတ္အားထက္သန္ နားရန္ ပင္ေတြးပင္မေတြးရဲပဲ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သျဖင့္ အလြန္ပင္ပန္းကာဆရာဘုိ႔ဒ္မန္သည္ အဆုပ္ေရာဂါစြဲကပ္ လာသည္။ ေရာဂါစြဲကပ္လာေသာ္လည္း အနားမယူပဲ တုိး၍အလုပ္လုပ္ခဲ့သျဖင့္ ဆရာ၀န္လက္ေလ်ာ႕ရ သည့္တုိင္ေအာင္ ေရာဂါဆုိး၀ါးလာခဲ့သည္။
ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ရွိဆရာႀကီးဘုိ႔ဒ္မန္ေက်ာက္တုိင္
၁၈၃၁ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ(၂၃)ရက္ေန႔တြင္ ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္အလုပ္၌အမႈေတာ္ေဆာင္ဆရာ ဖရန္႔ေမဆင္ အေမရိကန္ျပည္မွ ေရာက္လာသည္။ ကရင္အမ်ိဳးသာအခ်ိဳ႕သည္ ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္အား သူတုိ႔၏ ေတာရြာသုိ႔လုိက္ရန္လာေခၚၾကသည္။ ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္သည္ အိပ္ယာကပင္မထႏုိင္ျဖစ္ရာ၊ ကရင္အမ်ိဳးသားတုိ႔သည္ ဆရာ႔ကုိထမ္းေခၚမည္ဟုေျပာၾကပါသည္။ ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္ကလည္း လုိက္မည္ဟု ေျပာသျဖင့္ သုံးႏွစ္အရြယ္သားငယ္ေလးနဲ႕အတူ ဆရာေမစင္လည္း လုိက္ပါသြားၾကသည္။
တစ္ေတာ၀င္၊တစ္ေတာင္တက္ တစ္ေတာင္တက္၍တစ္ေတာင္ဆင္းသြားၿပီး ခဲယဥ္းပင္ပန္းစြာ (၃)ရက္ၾကာမွ်သြားၿပီး၊ အလြန္သာယာေသာ ေတာင္ေျခေခ်ာင္းကမ္းပါးရွိရြာကေလးကုိ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ရြာသားမ်ားသည္ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းကုိ ၀ါးျဖင့္ေဆာက္လုပ္ထားသည္။ ဘုရားေက်ာင္းမွာပင္ ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္ တုိ႔မိသားစုကုိ တစ္ခန္း၊ဆရာေမစင္ကုိတစ္ခန္းထားၿပီးအမႈေတာ္ကုိ ေဆာင္ရြက္ေစသည္။
ရက္အနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္က “ဤလူမ်ားကုိႏွစ္ျခင္းမေပးရဘဲ ငါမျပန္” ဟု ေျပာလာသျဖင့္ ဆက္ေနရေလသည္။ ရြာသားမ်ားကလည္း ထား၀ယ္ၿမိဳ႕သုိ႔ျပန္ရန္ သင့္ပါသည္ဟု ေျပာသျဖင့္ ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္သည္ “ႏွစ္ျခင္းေတာင္းသူမ်ားထဲမွ အသက္ႀကီးသူမ်ားကုိ ဒီကေန႔ ညေနမွာပင္ ႏွစ္ျခင္းစေပးပါက မနက္ျဖန္ျပန္မည္” ဟုေျပာသျဖင့္ ေခ်ာင္းကမ္းပါးသုိ႔ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္ကုိ ထမ္းယူသြားကာ ခုတင္ေပၚမွခ်ထားၿပီးကရင္အမ်ိဳးသာ၊အမ်ိဳးသမီး သုံးေလးေယာက္ကုိဆရာေမစင္မွ သူ၏ ေရွ႔ေမွာက္တြင္ႏွစ္ျခင္းမဂၤလာကုိေပးေလသည္။
ေရာဂါေ၀ဒနာကုိ ေသအံံ့မူးမူးခံစားေနရေသာ္လည္း ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္သည္ ႏွစ္ျခင္းမဂၤလာေပး သည္ကုိၾကည့္ျမင္၍ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္သြားသည္။ ၎ႏွစ္မ်ားထဲတြင္ ေလးႏွစ္သာျမန္မာျပည္မွာ အမႈေတာ္ ကုိ ေဆာင္သြားခဲ့ရသည္။
အခ်ိဳ႕စာေစာင္မ်ားတြင္အသက္ရာေက်ာ္ရွင္ေသာသူမ်ားအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဖူးသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ထုိသူတုိ႔၏လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားက မွတ္သားစံနမူနာ ယူစရာေကာင္ေလာက္ေအာင္ မေတြ႕ရပါ။ ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္ကားအသက္သုံးဆယ္သာ ရွင္သန္ေနခဲ့ရေသာ္လည္း ကရင္အမ်ိဳးသားမ်ားအဖုိ႔ “တမန္ေတာ္” ဟုပင္သမုတ္ၾကသည္အထိ ခရစ္ေတာ္၏အလင္း ဘုရားသခင္၏သတင္းကုိ ေလာကထဲ သုိ႔ ျဖန္႔ေ၀ပုိ႔ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ေလသည္။
“လအမ်ားတုိ႔ကုိ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းတရားလမ္းထဲသုိ႔ သြင္းေသာသူတုိ႔သည္ၾကယ္မ်ားကဲ့သုိ႔ အစဥ္အၿမဲ ထြန္းလင္းၾကလိမ့္မည္” (ဒံ ၁၂း၄)
ထူးေ၀ေက်ာ္
ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္ႏွင့္ဇနီးသည္ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ေပၚ၌အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေပးေသာ ေျမကြက္ေပၚ တြင္ က်ပ္(၂၅၀)တန္အိမ္တစ္လုံးေဆာက္ေနထုိင္ပါသည္။ သူေနထုိင္ရာအနီးတ၀ုိက္တြင္ က်ား၊ဆင္ စေသာသားရဲတိရိစၦာန္မ်ားရွိၿပီး လူဆုိးဓျမမ်ားလည္းရွိရာ တစ္ညတြင္ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္တုိ႔အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ လူဆုိးမ်ားအိမ္ကုိေဖာက္ထြင္း၀င္ေရာက္ၿပီး အဖုိးတန္ပစၥည္းမ်ားခုိးယူသြားျခင္းကုိ ခံရပါသည္။ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ႀကီးမ်ားကစစ္တပ္တြင္ လာေရာက္ေနထုိင္ရန္ေခၚပါေသာ္လည္း တုိင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ မကင္းမကြာေနပါက အမႈေတာ္ကုိေဆာင္ရြက္ႏုိင္ပါမည္ဟုဆုိကာ မေျပာင္းမေရြႊ႕ပဲဆက္လက္ေနထုိင္ေလသည္။
လူဆုိး၊ဓျမ သာရဲတိရိစၦာန္ေပါမ်ား၀န္းရံေနေသာ္လည္း ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္သည္အႏၱရာယ္ကုိ စုိးရိမ္ျခင္းမရွိပါပဲ ဧ၀ံေဂလိတရားကုိေဟာၾကားသည္။ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားကုိ တည္ေထာင္ ဖြင့္လွစ္ျခင္း ေလာကီေလာကုတၱရာပညာရပ္မ်ားကုိ သင္ၾကားေပးသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕တြင္ ႏွစ္ျခင္းသာ သနာအုပ္ျမစ္ကုိ ခုိင္မာစြာခ်မွတ္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။
ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ကုိၿမိဳ႕ေတာ္အျဖစ္သတ္မွတ္လုက္ေသာအခါ က်ိဳကၡမီၿမိဳ႕သည္ လူေနနည္း လာ ေသာအခါ ၁၈၂၇ခု၊ ႏုိင္၀င္ဘာတြင္ဆရာႀကီးယုဒသန္ႏွင့္ ဆရာ၀ိဒ္တုိ႔သည္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ သုိ ေျပာင္းေရြ႕ လာေသာအခါ ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္ႏွင့္သာသနာ၀င္းထဲမွာ အိမ္ေဆာက္ၿပီး အမႈေတာ္ကုိ အတူေဆာင္ရြက္ၾကသည္။
ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္သည္ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ကုိ ႏွစ္ျခင္းသာသနာခုိင္မာစြာအုပ္ျမစ္ ခ်ႏုိင္သည္ျဖစ္၍ ၁၈၂၈ခု၊တြင္ထား၀ယ္ၿမိဳ႕သုိ႔သြားေ၇ာက္ကာ သာသနာဖြင့္လွစ္ဖုိ႔ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္အသင့္ေတာ္ဆုံးျဖစ္သည္ဟု ဆုံးျဖစ္ၿပီး ဆရာယုဒသန္သည္ႏွစ္ျခင္းမေပးရေသးေသာ သူ၏တပည့္ကရင္အမ်ိဳးသား ကုိသာျဖဴကုိ ထည့္ေပးလုိက္သည္။( ၁၈၂၈ခု၊ေမလ(၁၆)ရက္တြင္ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕သာသနာအိမ္အနီးရွိ ေရကန္၌ ကုိသာျဖဴကုိ ႏွစ္ျခင္းေပးသည္။)
ကုိသာျဖဴသည္ကရင္အမ်ိဳးသားထဲ၌ပထမဦးဆုံးခရစ္ယာန္ျဖစ္လာၿပီး ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္ႏွင့္အတူ ကရင္ရြာမ်ားကုိ ဧ၀ံေဂလိတရားေဟာၾကားသည္။
ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္ႏွင့္ဇနီးသည္ ေမာ္လၿမိဳင္မွာကဲ့သုိ႔ထား၀ယ္ၿမိဳ႕မွာလည္း စာသင္ေက်ာင္းမ်ား ဖြင့္လွစ္သည္။ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕မွာလည္း အသင္းေတာ္တစ္ပါးတည္ေထာင္ႏုိင္ခဲ့သည္။ အသင္းသား(၂၀) ေယာက္ရွိရာ (၁၅)ေယာက္မွာကရင္လူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ စိတ္အားထက္သန္ နားရန္ ပင္ေတြးပင္မေတြးရဲပဲ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သျဖင့္ အလြန္ပင္ပန္းကာဆရာဘုိ႔ဒ္မန္သည္ အဆုပ္ေရာဂါစြဲကပ္ လာသည္။ ေရာဂါစြဲကပ္လာေသာ္လည္း အနားမယူပဲ တုိး၍အလုပ္လုပ္ခဲ့သျဖင့္ ဆရာ၀န္လက္ေလ်ာ႕ရ သည့္တုိင္ေအာင္ ေရာဂါဆုိး၀ါးလာခဲ့သည္။
၁၈၃၁ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ(၂၃)ရက္ေန႔တြင္ ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္အလုပ္၌အမႈေတာ္ေဆာင္ဆရာ ဖရန္႔ေမဆင္ အေမရိကန္ျပည္မွ ေရာက္လာသည္။ ကရင္အမ်ိဳးသာအခ်ိဳ႕သည္ ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္အား သူတုိ႔၏ ေတာရြာသုိ႔လုိက္ရန္လာေခၚၾကသည္။ ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္သည္ အိပ္ယာကပင္မထႏုိင္ျဖစ္ရာ၊ ကရင္အမ်ိဳးသားတုိ႔သည္ ဆရာ႔ကုိထမ္းေခၚမည္ဟုေျပာၾကပါသည္။ ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္ကလည္း လုိက္မည္ဟု ေျပာသျဖင့္ သုံးႏွစ္အရြယ္သားငယ္ေလးနဲ႕အတူ ဆရာေမစင္လည္း လုိက္ပါသြားၾကသည္။
တစ္ေတာ၀င္၊တစ္ေတာင္တက္ တစ္ေတာင္တက္၍တစ္ေတာင္ဆင္းသြားၿပီး ခဲယဥ္းပင္ပန္းစြာ (၃)ရက္ၾကာမွ်သြားၿပီး၊ အလြန္သာယာေသာ ေတာင္ေျခေခ်ာင္းကမ္းပါးရွိရြာကေလးကုိ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ရြာသားမ်ားသည္ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းကုိ ၀ါးျဖင့္ေဆာက္လုပ္ထားသည္။ ဘုရားေက်ာင္းမွာပင္ ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္ တုိ႔မိသားစုကုိ တစ္ခန္း၊ဆရာေမစင္ကုိတစ္ခန္းထားၿပီးအမႈေတာ္ကုိ ေဆာင္ရြက္ေစသည္။
ရက္အနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္က “ဤလူမ်ားကုိႏွစ္ျခင္းမေပးရဘဲ ငါမျပန္” ဟု ေျပာလာသျဖင့္ ဆက္ေနရေလသည္။ ရြာသားမ်ားကလည္း ထား၀ယ္ၿမိဳ႕သုိ႔ျပန္ရန္ သင့္ပါသည္ဟု ေျပာသျဖင့္ ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္သည္ “ႏွစ္ျခင္းေတာင္းသူမ်ားထဲမွ အသက္ႀကီးသူမ်ားကုိ ဒီကေန႔ ညေနမွာပင္ ႏွစ္ျခင္းစေပးပါက မနက္ျဖန္ျပန္မည္” ဟုေျပာသျဖင့္ ေခ်ာင္းကမ္းပါးသုိ႔ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္ကုိ ထမ္းယူသြားကာ ခုတင္ေပၚမွခ်ထားၿပီးကရင္အမ်ိဳးသာ၊အမ်ိဳးသမီး သုံးေလးေယာက္ကုိဆရာေမစင္မွ သူ၏ ေရွ႔ေမွာက္တြင္ႏွစ္ျခင္းမဂၤလာကုိေပးေလသည္။
ေရာဂါေ၀ဒနာကုိ ေသအံံ့မူးမူးခံစားေနရေသာ္လည္း ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္သည္ ႏွစ္ျခင္းမဂၤလာေပး သည္ကုိၾကည့္ျမင္၍ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္သြားသည္။ ၎ႏွစ္မ်ားထဲတြင္ ေလးႏွစ္သာျမန္မာျပည္မွာ အမႈေတာ္ ကုိ ေဆာင္သြားခဲ့ရသည္။
အခ်ိဳ႕စာေစာင္မ်ားတြင္အသက္ရာေက်ာ္ရွင္ေသာသူမ်ားအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဖူးသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ထုိသူတုိ႔၏လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားက မွတ္သားစံနမူနာ ယူစရာေကာင္ေလာက္ေအာင္ မေတြ႕ရပါ။ ဆရာဘုိ႔ဒ္မန္ကားအသက္သုံးဆယ္သာ ရွင္သန္ေနခဲ့ရေသာ္လည္း ကရင္အမ်ိဳးသားမ်ားအဖုိ႔ “တမန္ေတာ္” ဟုပင္သမုတ္ၾကသည္အထိ ခရစ္ေတာ္၏အလင္း ဘုရားသခင္၏သတင္းကုိ ေလာကထဲ သုိ႔ ျဖန္႔ေ၀ပုိ႔ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ေလသည္။
“လအမ်ားတုိ႔ကုိ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းတရားလမ္းထဲသုိ႔ သြင္းေသာသူတုိ႔သည္ၾကယ္မ်ားကဲ့သုိ႔ အစဥ္အၿမဲ ထြန္းလင္းၾကလိမ့္မည္” (ဒံ ၁၂း၄)
ထူးေ၀ေက်ာ္
No comments:
Post a Comment